In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.
Half negen opgestaan, karig ontbijt en dan een interview met de lokale radio; erg knullig allemaal, maar hopelijk helpt het om wat mensen naar ons concert te lokken. Het schijnt dat de kaartjes voor onze concerten nergens te koop zijn geweest omdat ze allemaal aan een of andere studentenorganisatie zijn gegeven, die ze verder niet gedistribueerd heeft. Dat krijg je als alles door de staat betaald wordt.
Het was vandaag heel mooi weer en we zijn met de bus naar het Baikalmeer gebracht. Een prachtige omgeving met veel oude legendes. Rondom het meer pittoreske dorpjes met houten huizen, geel blauw en groen geschilderd, waar voornamelijk pelsjagers wonen. Schattige kindertjes met mongoloïde gelaatstrekken.
Het grootste gedeelte van het meer is nog bevroren en op kleine rivieren die overal stromen ligt ook nog ijs. In het noorden van het meer schijnen enige duizenden zoetwater zeehonden te huizen maar die krijgen we niet te zien. Wel overal waakhonden met spitse koppen die op wolven lijken. Was ik hier maar alleen met Riëtte, wat zou ik me dan gelukkig voelen; zó veel ruimte en zó weinig mensen, maar waarschijnlijk zou ik het al snel op mijn heupen krijgen van al die botte boeren die hier wonen.
De toetsenist van Znak Dragon geeft mij zijn mooie verrekijker cadeau, ik weet niet hoe ik hem moet bedanken. Om zeven uur gaan we naar de zaal waar we moeten spelen, die er bijna precies zo uitziet als de zaal in Шелехов. Er zullen behalve wij ook twee Siberische groepen spelen; één jazzgroep en een rockgroep. Wij spelen als tweede.
Dit keer zijn er gelukkig redelijk veel mensen gekomen, al zit het niet vol. Onze vrienden van de jazzopleiding zijn er ook allemaal. De groep vóór ons speelt niet slecht maar maakt vreselijke muziek en de groep na ons speelt standards, nummers van Coltrane en Ornette Coleman op een heel wat hoger niveau dan ze dat op het Amsterdamse Sweelinck conservatorium doen. Over de presentatie heeft hier duidelijk nog nooit iemand nagedacht.
We doen ons beste concert tot nu toe en het publiek is verschrikkelijk enthousiast, jammer alleen dat de geluidsinstallatie zo slecht is. Later speelt er nog een soort rock & rolbandje van een zeer bedenkelijk niveau dat ontzettend op onze lachspieren werkt. De gitarist-zanger lijkt een kruising tussen Lou Reed en Buster Keaton. Voor zover ik hem versta, zingt hij over zijn moeder. Later hoor ik dat hij de president van de jazzrock club is.
Ons concert van morgen in Angarsk is plotseling door de KGB afgelast terwijl het al maanden geleden was afgesproken. Onze gastheren zullen proberen alsnog een ander concert in Irkutsk voor ons te organiseren.
Terug in het hotel drink ik voor het eerst te veel wodka. Dat moet ik niet te vaak doen. Het gesprek gaat meer en meer over vrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten