In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

 6 mei
’s Morgens soundcheck in het theater van de textielarbeiders van Tian-jin. Omdat er in het bedrijf 20.000 arbeiders werken en het theater maar duizend stoelen heeft, zal ons optreden op video worden vastgelegd zodat de andere 19.000 arbeiders er later ook nog van kunnen genieten. Het zaaltje ziet er vrij armoedig uit en de geluidsinstallatie is gebrekkig, maar in elk geval werkt alles.
    Om twaalf uur is er een lunch in het hotel en daarna geen programma tot 17.00 uur wanneer we opnieuw naar de concertzaal zullen vertrekken. Ik maak van mijn vrije middag gebruik om de Nederlandse Ambassade in Jakarta te bellen maar na een hoop geschreeuw over en weer (hallo? hallo?) realiseer ik me dat het zaterdag is en dat ik het beter maandag kan proberen.
    Ons hotel ligt te ver buiten het centrum om nog de stad in te gaan, dus ga ik maar lang in bad liggen; een verloren middag in Tian-jin.

    Om vijf uur krijgen we tea with snacks (koffie met koekjes). Ik word een beetje nerveus, want ik heb geen idee of de textielarbeiders van Tian-jin onze muziek wel leuk zullen vinden. We worden met het doek nog dicht aangekondigd door een Chinese in galajurk en bij de eerste tonen van ons openingsnummer gaat het doek op en staan wij voor een uitgelaten, uitverkochte zaal. De videoploeg is ook aanwezig en draait het eerste gedeelte van het programma (zoals hier kennelijk gebruikelijk) met de dop nog voor de lens.
    Het publiek blijft tijdens het concert enthousiast met elkaar praten, waardoor de zachtere passages compleet worden overstemd. Ze hebben een duidelijke voorkeur voor snel en luid.
    Na afloop wordt het podium beklommen door de afgevaardigden van de vriendschapsvereniging, de directie van de fabriek en anderen voor een statiefoto met de Slowhands en krijgt iedereen een handmade vlieger uitgereikt en een groot boeket. Dan terug naar het hotel voor het volgende copieuze diner en niet te laat naar bed. De organisatie is hier zó goed dat je bijna de chaos van de Sovjet-Unie zou gaan missen.