In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.
’s Morgens word ik wakker met verschrikkelijke spierpijn in mijn linkerschouder en nek, en heb ik ook nog diarree. Ik heb een slechte nacht achter de rug en begin een beetje te wanhopen. Ik dit nou wel wat ik me ervan had voorgesteld?
Er is een clinic in het hotel en daar krijg ik een soort warmtepleisters die ik maar aanvul met spierontspanners en een valium.
Half verdoofd stap ik de bus in voor de ochtendexcursie. We gaan naar een theater- en operamuseum, waar ook een van de oudste nog in gebruik zijnde Chinese theaters is gevestigd. Veel in felle kleuren geverfd hout en overal lampionnen. Daarna worden we in een soort shopping arcade gedropt waar we ook de lunch gebruiken. Vandaag wordt een lange dag met veel wachten.
Op het vliegveld krijgen we een voorkeursbehandeling, wat ons een aantal lange rijen bespaard, maar helaas heeft het vliegtuig een half uur vertraging.
Het is een kleine jet, en na een weinig turbulente vlucht van anderhalf uur landen we op Shanghai airport, waar we wederom allervriendelijkst ontvangen worden. In de bus op weg naar het hotel zien we al wat van de stad, die er veelbelovend uitziet.
Het hotel is groot en luxueus, alles voorzien van het label American Standard; ik deel een kamer met Hans. Het weer is drukkend en benauwd.
Om half acht wordt ons het zoveelste banket aangeboden door de vriendschapsvereniging in een prachtige villa in de voormalige Franse concessie. Het diner wordt voorgezeten door de vicepresident van een of andere organisatie voor culturele samenwerking, het lijkt wel of iedereen hier vicepresident is.
Verder is er de beroemde Chinese componist Dīng Shàndé (van The Long March Symfonie) die in Parijs bij Messiaen heeft gestudeerd en nog andere belangrijke Chinezen, waarvan er een aan mij wordt voorgesteld als ‘een groot drinker’. Tijdens het diner blijkt hij ook nog een verdienstelijk tafelgoochelaar.
Het eten is zonder meer het beste dat we tot nu toe voorgeschoteld kregen en eindelijk eens niet zo vet.
Beleefdheidsfrases worden over en weer uitgewisseld en de toast volgen elkaar op.
Ik ga vroeg naar bed in de hoop dat mijn spierpijn en de diarree morgen wat minder zullen zijn, maar eerst schrijf ik nog een lange brief aan Riëtte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten