In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

22 april
Laatste dag in Moskou. ’s Morgens is nog steeds niet duidelijk of we vanavond in het theatercafé van Sasha Pepelyaev kunnen spelen. Ik heb besloten sowieso geen concert meer te doen voor Stas Namin, dus we spelen óf in het theatercafé of niet. Pas in de middag belt Sasha dat het in orde is en verzamelen we in het hardrock café voor onze dagelijkse gratis maaltijd. Frank Zappa is hier al een paar maal gesignaleerd maar ik heb hem niet gezien. Sergei is een beetje geïrriteerd dat zijn vriendinnetje mij zo veel aandacht geeft.
    We gaan met de bus en de metro in de stromende regen naar het theatercafé, waar de stemming gevaarlijk onder nul daalt. Er is een mime voorstelling en de zaal zit vol. We moeten soundchecken met het publiek erbij, maar dat blijft gelukkig braaf wachten tot we klaar zijn. We hebben ook nog steeds onze paspoorten niet terug van Stas Namin en ik maak me grote zorgen of onze vlucht naar Irkutsk wel is geboekt. August is terug naar Amsterdam en kan me dus niet meer helpen.
    Op het allerlaatste moment worden onze passen gebracht en krijgen we de vliegtickets, alleen is nog niet duidelijk of Masha mee kan. Ons concert is een overdonderend succes in het overvolle, kleine zaaltje waar de temperatuur tot negentig graden stijgt. Hadden we hier maar elke dag gespeeld in plaats van in dat ellendige hotel Kosmos voor die stomme playbackshow.
    Als het goed is hebben we morgen vier taxi’s om ons naar het vliegveld te brengen. ’s Nachts doe ik van de zenuwen geen oog dicht.