In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

28 april
Om zeven uur op, nog dronken. Met de taxi naar het Intourist hotel om de vliegtickets te kopen. We hebben nog steeds 900 roebel waar we oorspronkelijk onze reis van hadden willen betalen. Die laten we maar achter bij Masja, die er misschien juwelen van kan kopen die we dan in Amsterdam weer kunnen verkopen.
    We vliegen met een oud propellortoestel dat zó uit Kuifje lijkt te komen. Beneden ons het Baikalmeer, later hooggebergte met sneeuw en dan woestijn.

     In Ulan Bator is de sfeer al meteen heel anders. We worden van het vliegtuig gehaald door de dirigent van het Mongools Filharmonisch Orkest en een tolk. Zij brengen ons naar ons hotel waar we in tweepersoons suites worden ondergebracht, met een aparte slaapkamer en een badkamer. We zullen hier drie concerten doen, waarvan het eerste al meteen vanavond in de kleine zaal van het concertgebouw. Ik ben kapot en doodmoe, maar kan niet slapen. Na de lunch voel ik me alweer wat beter.
    De oorspronkelijke afspraak was dat we zelf ons hotel moesten betalen (a $ 60,- per dag) en ook onze reis naar Peking. Jochum maakt echter een afspraak met de Mongoolse equivalent van Elco Brinkman en krijgt het voor elkaar dat we alleen onze reis zelf moeten betalen, en die is heel goedkoop. (ca ƒ 100,- p.p.) Vanaf nu zijn alle tickets betaald en hoef ik me geen zorgen meer te maken; een enorme opluchting.
    De geluidsinstallatie blijkt van redelijke kwaliteit en de zaal is meer dan uitverkocht. We worden aangekondigd terwijl wij al klaar staan achter het gordijn en als het doek op gaat zit daar een zaal vol Mongolen die net zo verbaasd kijken als wij. We moeten het publiek veroveren en het is hard werken, maar uiteindelijk wordt het een enorm succes. Na afloop krijgen we in de kleedkamer bezoek van een delegatie hoge Mongolen die ons feliciteren en bedanken; The Seven Slowhands zijn de allereerste groep muzikanten uit Nederland die hier ooit heeft gespeeld, en voor hun is dat voorpaginanieuws.

Het voelt heel anders dan in Rusland; de stad is schoon en ziet er welvarend uit, de mensen lachen naar ons en maken grapjes. Je voelt dat ze trots zijn op hun volk en ze behandelen elkaar met respect en ons dus ook.
    Na het concert eten we nog wat in het restaurant van het hotel waar de zwarthandel bloeit. Ik ben ontzettend moe en ga vroeg naar bed.