In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.
Half acht op, snel ontbijten en naar het station waar we de trein naar Beijing zullen nemen, het laatste stukje van de Trans-Mongolië express. Zodra we Ulan Bator uit zijn, zitten we meteen in de uitlopers van de Gobi woestijn. Eerst is er nog wel enige begroeiing, maar al snel alleen nog zand met af en toe wat dorre struiken.
Langs het traject passeren we van tijd tot tijd kleine nederzettingen van nomaden die schapen hoeden of paarden fokken. Soms zien we ook wilde paarden en kamelen. De Trans-Mongolië is wel wat toeristischer geworden dan drie jaar geleden; de trein is gevuld met Duitsers, Engelsen, Fransen, Hollanders en de gebruikelijke dronken Scandinaviërs, maar het uitzicht verveelt me nooit.
Om elf uur ’s avonds bereiken we de Chinese grens bij Erenhot, waar de wielen onder de treinstellen worden verwisseld omdat China en Mongolië een andere spoorbreedte hebben.
In de stationsrestauratie merk ik dat ik het eten met stokjes nog niet verleerd ben. Om half twee val ik als een blok in slaap in onze vierpersoons hard sleeper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten