In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

 

20 april
’s Morgens doen August en ik een interview met de filmploeg van gisteren aan de oever van de Moskva. Wat een eikel is die Sasha, we moeten ons inhouden om hem niet de rivier in te duwen. Daarna ga ik met de metro terug naar huis.
    Ik lunch in het hardrockcafé en vertrek dan naar hotel Kosmos tegenover de permanente economische tentoonstelling, de ВДНХ, waar we ons eerste concert zullen geven.

    Van een echt concert is nauwelijks sprake, we mogen drie nummers doen als openingsact van een playbackshow van Russische commerciële pop- en hardrock van de ergste soort. De ceremoniemeester is een arrogante vlerk met modern geverfd haar die er drie kwartier voor nodig heeft om ons de sleutels van de kleedkamer te bezorgen.
    In de kleedkamer word ik geïnterviewd door een televisieploeg: of ik een boodschap voor de Sovjetjeugd heb. Heb ik niet.
    We spelen goed, hebben succes, maar ja, drie nummers…
    Na afloop eten we uitgebreid met champagne in hotel Kosmos voor ƒ 150,- waarvan ongetwijfeld het grootste gedeelte in de zak van de hoofdober zal verdwijnen. Ik word ziek van al die corruptie en het gebrek aan respect. Franky heeft dope en we roken wat in de kleedkamer. Dat moet allemaal heel stiekem. Ik drink toch weer teveel, maar drank heb je hier ook wel nodig.