De prins en de zegelring - Afl. 31
Klaas ten Holt

Hoofdstuk 12  (vervolg)


‘Jazeker! Hij had een oudere broer. En als die niet verdwenen was, zou hij nu kasteelheer zijn in plaats van Willem.’
    ‘Maar wat is er dan gebeurd tussen jou en Willem?’
    ‘Ach, eigenlijk niets. Zijn vader had een hele bijzondere zegelring en Willem haalde een kwajongensstreek uit waardoor het leek of ik hem gestolen had. Hij had de ring stiekem in mijn tas gedaan, mijn verdiende loon. Haha!’ Lorenzo neemt nog een slok uit de fles.
    ‘En toen?’
    ‘Toen? nou ja, toen werd ik natuurlijk ontslagen. En ik kon ook niet meer terug naar mijn klooster.’
    ‘En sindsdien leef je van dag tot dag langs de weg.’
    ‘Zoiets ja.’
    Ivar denkt even na en haalt dan de ketting met de ring onder zijn hemd vandaan. ‘Is dit die ring?’ vraagt hij.
    Lorenzo zet grote ogen op. ‘Dat... maar... hoe kom je daaraan?’
    Ivar vertelt hoe hij hem in de haard van een boerderij vlak buiten Rouen heeft gevonden, en van de andere lugubere ontdekkingen die hij daar heeft gedaan. Hij vertelt ook het hele verhaal van het voorgenomen huwelijk tussen Willem en Renée, en hoe zijn broer Jarik roet in het eten heeft gegooid.
    ‘Dus daarom ga je naar La Roche, omdat je denkt dat je broer nog in leven is en daar misschien gevangen wordt gehouden!’
    Ivar antwoordt niet meteen. Hij vraagt zich af of hij er verstandig aan doet Lorenzo alles te vertellen. ‘Ja,’ zegt hij dan, ‘ik ga eerst proberen binnen te komen. Misschien hebben ze werk voor me in de keuken.’
    ‘En Nicolò is natuurlijk niet je echte naam. Vertel me die ook maar niet, wat ik niet weet kan ik ook niet doorvertellen.’
    ‘Wat denk jij, Lorenzo, zou Thom nog in leven zijn zodat ik hem zijn ring kan teruggeven?’
    ‘Ik weet het niet, er doen allerlei geruchten de ronde. Ga naar La Roche en je zult er vanzelf achter komen.’
    ‘Is het nog ver naar het kasteel?’
    Lorenzo staat op en wijst hem de goede richting. ‘Volg de weg tot aan de rivier en rij dan verder stroomopwaarts. Je bent er zó.’
    Ivar stopt de ring terug onder zijn hemd, slaat zijn mantel om en bestijgt zijn paard. ‘Zijn dit soms de resten van die herberg die ridder Willem heeft platgebrand?’
    ‘De Woeste Walmen, inderdaad. Hier komt nooit meer iemand en daarom overnacht ik er graag. Ik dank je dat je de maaltijd met me wilde delen. Ik weet zeker dat we elkaar nog eens zullen ontmoeten. Het ga je goed, Nicolò!’
    Ivar zet zijn paard aan en begint aan het laatste gedeelte van zijn tocht. Behalve Jarik en Renée is er dus misschien nóg een gevangene op het kasteel. Hoe heette die kok ook alweer? Lambert. Die zal hem wellicht kunnen helpen.
    Na een dik uur bereikt hij de oever van de rivier en volgt hij de weg in de richting die Lorenzo hem heeft gewezen. Hij komt langs een kleine boerderij waar zo te zien niemand thuis is. Hier bindt hij zijn rijdier aan het hek naast de ingang, waar het genoeg te grazen heeft en gaat hij te voet verder. Hij hoopt maar dat ze er in de boerderij voor zullen zorgen. Niet veel later ziet hij de torens van het kasteel. Bij het zien van het sombere slot bekruipt hem plotseling een verlammende angst en een groot gevoel van moedeloosheid. Hoe zal hij daar ooit binnenkomen? En als dat hem al zou lukken, hoe moet hij er achter komen wáár in dat enorme kasteel zijn broertje zit opgesloten? En zelfs als hij het voor elkaar zou krijgen om dat uit te vinden, hoe zal hij dan helemaal alleen Jarik en Renée uit hun kerkers bevrijden en levend het kasteel uit krijgen? Waarschijnlijk zijn ze allebei toch allang dood en heeft hij deze hele tocht voor niets gemaakt. Hij heeft al zijn wilskracht nodig om zich over zijn angst heen te zetten en verder te gaan.
    Op een ingeving plukt hij wat bosjes tijm, rozemarijn en nog wat kruiden die hij langs de kant van de weg vindt en stopt ze in zijn ransel. Misschien zal het hem daarmee lukken binnen te komen… een plannetje begint zich in zijn hoofd te vormen. Onderaan de grote stenen trap die naar de poort van het kasteel leidt, zinkt hem opnieuw de moed in schoenen. Zijn benen worden slap en het duizelt hem. Tóch zet hij door, tree voor tree beklimt hij de trap en meldt zich bij de poortwachter.
    ‘Ik...’
    ‘Opsodemieteren,’ zegt die onverschillig.
    ‘Ik kom voor...’ Hij probeert zich de naam van de kok te herinneren. Bertram? Bernard? Wat was het nou ook weer?
    ‘Ja, nou?’
    ‘Lambert. Ik kom voor Lambert.’
    ‘Ik ken jou niet, vriend. Wat moet je van Lambert?’
    ‘Waarom zou ik jou dat aan je neus hangen?’
    ‘Omdat je d’er anders niet in komt misschien?’
    ‘Ik kom iets brengen voor Lambert.’
    ‘Iets brengen? Geef maar hier.’
    ‘Nee, nee, ik moet het hem persoonlijk overhandigen.’
    ‘Geen sprake van, hoepel maar weer op.’ De wachter draait zich om.
    ‘Hola, ik denk niet dat Lambert daar blij mee zal zijn als hij het hoort. En ridder Willem al helemaal niet,’ bluft Ivar.
    ‘Ridder Willem?’ vraagt de wachter wantrouwig.
    ‘Het zijn kruiden, man, geneeskrachtige kruiden tegen de kiespijn. Lambert heeft ze speciaal bij mij besteld voor heer Willem.’
    ‘Kiespijn?’ De wachter denkt even na. Hij meent inderdaad wel eens iets over kiespijn te hebben gehoord. ‘Laat maar eens zien wat je in je ransel hebt.’
    Ivar opent zijn ransel en toont de wachter de kruiden die hij daarin heeft. ‘En zou je me nu naar Lambert willen brengen?’
    Met een handgebaar wijst hij hem de goede richting waarop Ivar gauw de poort doorgaat en de binnenplaats oversteekt. De eerste hindernis heeft hij genomen, nu moet hij Lambert de kok nog zien te vinden. In een hoek brandt een vuur waar een paar kerels op luide toon staan te praten terwijl ze ondertussen hun handen warmen. ‘Neemt u mij niet kwalijk heren,’ zegt Ivar beleefd, ‘maar waar kan ik Lambert de kok vinden?’
    ‘Wat dacht je? In de keuken natuurlijk, stommeling!’ Ze beginnen allemaal te grinniken.
    ‘Heel grappig,’ zegt Ivar, die zich niet van zijn stuk laat brengen, ‘en waar vind ik de keuken?’
    ‘Die poort door, gang uit en daar nog maar eens vragen,’ bromt er een.