Lulu is ziek. Ik werd door haar juf gebeld dat
ze zich niet lekker voelde, of ik haar van school wilde komen halen. Ze klaagt
al dagen over buikpijn, vooral ’s morgens. Het is geen blaasontsteking; ik heb
een plasje naar de dokter gebracht, maar dat was ‘goed’. Nu krijgt ze een
laxeermiddel. In haar klas zijn er nog vier ziek, dus misschien heerst er
gewoon iets.
Ik ben natuurlijk bezorgd dat het iets anders
is. Ik vind dat Lulu het ongelofelijk goed doet voor een meisje van zeven dat
haar mama kwijt is. Misschien wel iets te goed. Ze is opgewekt, enthousiast,
grappig, soms een beetje erg opstandig, maar dat kan ook gewoon de leeftijd
zijn. Ze moet sowieso al opboksen tegen twee grote broers die denken dat ze
alles beter weten of haar ongevraagd doodknuffelen. Het schijnt dat meisjes met
oudere broers het over het algemeen heel goed doen in het leven. Laten zich
niet meer zo snel intimideren door praatjes van brutale kerels. Kunnen heel
goed voor zichzelf opkomen.
De dood van dichtbij meemaken – en zeker die van
je moeder – is een ingrijpende ervaring. Je hoeft er niet ‘beschadigd’ door te
raken, maar het doet natuurlijk wel iets met je. Het ontroert je, verwart je,
beangstigt je. Je bent verdrietig, en misschien ook wel opgelucht wanneer het
voorbij is. Blij dat je er zelf nog bent. Alles tegelijk, en dat is nogal wat
voor een meisje van zeven.
Ik praat regelmatig met Lulu over Bibian, laat
merken dat ik zelf ook verdrietig ben, dat ik haar mis. Ik probeer haar geen
directe vragen te stellen. Als ze iets vertelt luister ik, maar ik dwing haar
niet om iets te vertellen. Ze schrijft een dagboek, weet ik, maar daar lees ik
niet in. Dat is ook niet de bedoeling.
Nu zijn we samen thuis in ons grote, lege
huis. Lulu kijkt een film op haar computer. Eerst wilde ze tegen me aan liggen,
maar nu toch liever een film kijken. Ze ziet er niet ziek uit en ze voelt ook
niet warm. Misschien vindt ze het gewoon prettig om even alleen te zijn, zonder
haar klasgenootjes of haar grote broers. Dat begrijp ik heel goed. Ik vind het ook
prettig om alleen te zijn. Even niet iets belangrijks doen, rustig de tijd te
nemen om mijn hoofd leeg te maken. Na een tijdje voel ik de energie dan
terugkeren. De batterij weer opladen. Dat deed ik als kind ook al, soms tot
grote ergernis van mijn ouders; gewoon maar ergens zitten. ‘Wat zit je toch te
dromen!’ zei mijn moeder dan geïrriteerd, terwijl ze beter had moeten weten.
Want ik droomde helemaal niet. Ik zat daar alleen maar.
kijk naar de foto
BeantwoordenVerwijderenvan zaterdag op het bootje
en zie hoe ze bijna in je kruipt
er heest inderdaad buikgriep
even geen witbrood enz.enz.
ook geen witte meelproducten
en zeker geen pizza
ook al zag dat er heel smakelijk uit
mijn bedoeling is goed
Hoi Klaas, ik heb jou 30 jaar geleden een keer ontmoet en ik vond je, in mijn woorden van toen:een hele fijne gozer. Vandaar denk ik, dat ik je naam nooit vergeten ben. In ieder geval, ik kwam jouw naam tegen in mijn krantje, Het Parool, en heb zodoende gelezen wat jou allemaal is overkomen. Dat maakte diepe indruk.Ik heb het geluk van een mooie,innige liefde en samen hebben we 2 zoons.Dat dit jou zo ruw en meedogenloos is afgenomen, maakte mij verdrietig.Vervolgens kon ik het hele verhaal van jou, je vrouw en je kinderen, niet meer uit mijn hoofd krijgen.
BeantwoordenVerwijderenDan werkt het 't beste, in mijn geval, actie te ondernemen. Zodoende mijn schrijven aan jou. Dit leek mij de beste plek. Ik lees dat je heel open en kwetsbaar deze zware tijden tegemoet treedt. Jouw schrijven erover komt op mij heel moedig over en ik heb daar veel bewondering voor. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe om deze beproeving te kunnen doorstaan. Mocht ik je ergens mee kunnen helpen, al zou ikzelf niet weten wat, mag je me zeker mailen. Dit is de periode voor jou om te vragen, vragen en vragen. Een bemoedigende groet, Lettie Bras.
Het boek 'Paniekspinnen'is zo mooi geschreven!! Ik weet het, je krijgt er Bibian niet mee terug. Maar dank dat het is uitgegeven en door iedereen gelezen kan worden!!
BeantwoordenVerwijderenArme Lulu, arm meisje zonder moeder. Maar ze heeft een wereld vader! Die er voor haar is nu ze buikpijn heeft, van wie ze gewoon lekker alleen mag zijn en die haar niet dwingt tot praten maar haar de tijd geeft. En zijn liefde! Eigenlijk is Lulu dan nog heel rijk. Er zijn zoveel kinderen die nog niet de helft aan liefde krijgen van 2 ouders. Klaas je bent een wereldvent! Lulu dikke kus op de zere buik.
BeantwoordenVerwijderenKlaas, ik schrijf dit in de hoop je te helpen, zeer zeker niet als kritiek: mijn man verliet mij toen onze kinderen 9, 6 en 6 waren en vertrok naar Amerika, hij was dus echt weg bedoel ik. Na een tijdje begon het me op te vallen dat een van de tweeling van 6 niet meer naar school wilde, bij mij wilde blijven. Als ik ze alle drie klaar voor school had, stond zij ineens weer in haar pyjama. Ik besloot haar af en toe thuis te houden, omdat ik dacht dat dat goed voor haar was, dat ze er behoefte aan had wat meer tijd met mij door te brengen. Toch heb ik toen een kinderpsychiater ingeschakeld, omdat ik met iemand ruggespraak wilde over de opvoeding van m'n kinderen. Zij zei tegen mij dat ik waarschijnlijk precies fout handelde: door m'n dochtertje af en toe thuis te houden bevestigde ik haar angst voor de buitenwereld, en het bleek dat m'n dochtertje thuis wilde blijven omdat ze bang was dat ik er opeens [net als haar vader] ook niet meer zou zijn. Zo zie je maar, je kunt denken dat je 't goed doet en je doet het juist fout. Heb jij iemand die je helpt bij dit soort dingen? Die MarieLouise vd Eerenbeemt misschien? Sterkte man, met alles.
BeantwoordenVerwijderenHoi Klaas.... Ik verloor mijn moeder toen ik een jaartje jonger was dan Lulu. Op dezelfde manier. En nu ben ik groot (40), draag ik al 10 jaar haar trouwring, liggen er kleren van haar en die ze voor mij maakte in de kast, ligt de brief die ze mij schreef in de kluis en staat haar mooie doosje met sieraden op mijn nachtkastje. En daardoor is ze altijd een beetje bij me. Lulu heeft dat ook. En dat zal haar helpen.
BeantwoordenVerwijderenSterkte. x