Idylle

 

Hoewel ik vol vertrouwen ben over de toekomst heb ik minder dan ooit een idee wat die me zal gaan brengen. Alle min of meer comfortabele zekerheden die ik tien maanden geleden nog had, zijn er plotseling niet meer. Ik sta er alleen voor en draag de verantwoordelijkheid voor drie kinderen. Dat is wat ik weet. Toch is dat gevoel niet geheel nieuw.

Bibian en ik hebben het altijd zonder meekijkende (of meebetalende) ouders moeten zien te redden; we hadden geen broers of zusters om de kinderen eens lekker een weekeindje bij te parkeren, er was vrijwel geen directe familie om even bij te springen of ons te adviseren.

Misschien was het wel daarom dat wij altijd het gevoel hadden dat we een soort zondagskinderen waren.

Toen we trouwden voelden we ons een stel oplichters omdat het niet om een ‘serieuze’ reden was. Er was geen kind op komst, er was geen financiële of opportunistische reden. We hadden gewoon een keer bedacht dat we er zin in hadden, en dat we graag de rest van ons leven bij elkaar wilden blijven. En zo was het ook toen Valentijn geboren werd. We voelden ons amateur ouders, die maar zo’n beetje wat aanklooiden. Charlatans. Niet dat we het niet serieus namen, onze kinderen zijn altijd het allerbelangrijkste voor ons geweest, maar we hadden het gevoel dat wij iets niet wisten wat de rest van de wereld wél wist. Dat we er niet echt bij hoorden.

En we verbaasden ons er over dat het zo lang goed bleef gaan. We hadden steeds het gevoel dat er op een dag wel iemand aan de deur zou kloppen om ons er fijntjes op te wijzen dat het zo natuurlijk niet langer kon. Dat we nu eindelijk maar eens volwassen moesten worden en gaan doen wat iedereen deed. Een soort morele deurwaarder met een dwangbevel.

Ondertussen bleven we maar doen wat we belangrijk vonden en het liefste deden, en kwamen we er mee weg.

Ik heb altijd geweten – diep van binnen – dat er op een dag iets vreselijks zou gebeuren. Iets wat abrupt een eind zou maken aan onze schandelijke en goddeloze idylle. Ik wist het gewoon; zo diep zit dat afschuwelijke calvinisme kennelijk bij mij. En dat ondanks mijn levenslustige joodse opvoeding.

En nu lijkt het ook nog waar te zijn geworden, uitgekomen te zijn.

Het gekke is dat mijn gevoel hetzelfde is gebleven. Ook nu voel ik mij een zondagskind. Hoe Bibian en ik alles samen hebben gedaan vanaf het moment dat we het slechte nieuws kregen tot en met de begrafenis (en daarna) voelt niet anders dan hoe ons trouwen voelde of de geboorte van de kinderen. Het voelt nog steeds als een kado, hoe gek het ook klinkt, toch is het zo. Ook mijn verdriet hoort daar bij. Het is van mij en ik koester het.

Zo wilden wij het samen, en zo wil ik het nog steeds.