Déjà VU

 

 Ik zit met Valentijn bij de spoedeisende hulp van het VU ziekenhuis. Biep biep, zegt het apparaat in de ruimte naast ons. Ik had eigenlijk vanmiddag zijn haar zullen knippen, maar in plaats daarvan wachten we nu op de uitslag van een bloed- en urine onderzoek. Sinds gisteren voelt hij zich niet lekker en heeft hij koorts. Er heerst van alles maar het zou ook een blindedarmontsteking kunnen zijn. We hadden elkaar eigenlijk beloofd dat we nooit meer in het VU ziekenhuis zouden komen, maar nu zitten we er al weer voor de tweede keer sinds Bibian dood is.

De eerste keer was meteen het weekeinde na de begrafenis omdat Lulu een schommel tegen haar kin had gekregen. Het hoefde niets eens gehecht, een likje medicinale twee-secondenlijm was voldoende. Ik zat met Lulu in hetzelfde kamertje met deprimerende op de muur geplakte stripfiguren, waar ik eerder met Bibian had gezeten omdat ze krepeerde van de pijn in haar buik. Het was het begin van haar morfine traject.

Valentijn is rustig en geeft geen krimp wanneer ze hem vier buisjes bloed afnemen en een infuusingang inbrengen. Hij kijkt belangstellend naar wat ze met hem doen. Praat vriendelijk en beleefd met de verpleegster. Ik had hem thuis snel nog een T-shirt van Medisch Contact aangetrokken. Volgens mij kan het nooit kwaad om even subtiel te laten merken dat we goeie contacten bij het medisch tuchtcollege hebben. Ik hoop dat hij zelf alleen maar een stom virusje  heeft opgelopen, maar ik ben natuurlijk toch bezorgd.

Bibian had een jaar of zes geleden ook een blindedarmontsteking. Ik moest spelen met een bandje die avond. Niets aan de hand, zei ze. Ga nou maar gewoon. Ik ging, maar belde haar wel meteen toen ik was aangekomen. Het was duidelijk dat ze zich helemaal niet lekker voelde, en ik liet haar beloven dat ze meteen de dokter zou bellen. Twee uur later zat ze op de eerste hulp met een acute blindedarmontsteking. Ik vond haar daar terug vlak voor ze de OK werd binnengereden. De operatie verliep voorspoedig, maar door een bijkomende infectie lag ze uiteindelijk twaalf dagen doodziek in het ziekenhuis.

Valentijn heeft inderdaad een stevige infectie, waarschijnlijk aan zijn blindedarm. Nu moeten we wachten op de radiologe die een echo gaat maken om het zeker te weten. Hij houdt zich goed. Wat zou er in hem omgaan? Hij kijkt me zo bezorgd aan met die blauwe amandeltjes van hem. Het lijkt wel of hij het erger voor mij vindt dan voor zichzelf.

Gelukkig kon ik Lulu en Swip op de valreep onderbrengen bij lieve vrienden K. en R. Wachten. Ziek zijn is altijd en vooral wachten.

Op de echo is niets te zien, behalve wat opgezwollen lymfekliertjes. De blindedarm is onvindbaar. Misschien toch een virusje. Weer een kamertje waar ik eerder met Bibian zat. Alsof ze het erom doen. Cool T-shirt, zegt de radiologe tegen Valentijn die probeert te glimlachen.

Nu weer wachten op het oordeel van de chirurg. Die gaat beslissen of ik hem mee naar huis krijg met een kuurtje of dat we toch een nachtje moeten blijven. Het wordt een nachtje blijven. Almost cut my hair.