Shlemiel

Bibian is vandaag twee maanden dood. Ik begin me langzaam te realiseren dat een huwelijk zoals wij dat hadden niet vanzelfsprekend is. Mijn vader zei ooit tegen mij, toen ik ongeveer net zo oud was als Valentijn nu, dat hij zich nog nooit eerder in zijn leven zo gelukkig had gevoeld. We zaten samen in de auto. Hij had net onze rode 2cv volgetankt bij het benzinestation voor het Amsterdamse Hilton hotel, dat er nu niet meer is. De zon scheen. Hij had eigenlijk alles wat hij wilde, liefde, gezondheid en werk dat hij leuk vond. Vlak daarna bleek mijn moeder kanker te hebben en werd alles anders.

Voordat Bibian haar fatale diagnose kreeg voelde ik me ook volmaakt gelukkig. Maar ik moest regelmatig aan die uitspraak van mijn vader denken. Hoogmoed komt voor de val, zou dat het zijn? Fatalisme? Gunde ik het mezelf niet?

Misschien was het ook wel vanwege alle ‘kleine’ kwaaltjes die Bibian steeds maar had, en die de doktoren telkens wegwimpelden als stress, burnout of een spastische darm. Dat zat mij helemaal niet lekker. We deden ook wel ontzettend veel en hadden nog veel meer plannen.

We waren net weer gaan optreden met Emma Peel in een nieuwe bezetting, werkten hard aan onze derde cd, wilden een film gaan maken, schrijven. En als we op een doordeweekse dag om half zes zin in rijsttafel hadden, trokken we Bep Vuyk uit de kast en kwamen we pitten te kort op ons fornuis. Zo wilden wij het ook. Zo ‘ad hoc’ mogelijk, maar het mocht niet ten koste van het welzijn van de kinderen of van anderen gaan.

Los van al onze plannen en ambities hadden we het gewoon zo vreselijk gezellig met elkaar. Eindeloos in gesprek waren we. Ik denk niet dat Bibian ziek is geworden omdat ze teveel deed. En ook niet vanwege haar rotjeugd of haar levenslange strijd om het haar aangedane leed te verwerken en van zich af te zetten. Het was gewoon stomme pech. Geen straf van onze lieve Heer of enig ander opperwezen.

Maar had het niet nog ietsje langer mogen duren. Een jaar of tien, twintig, dertig, kon dat er nou echt niet vanaf. Wat is dat nou helemaal als je het afzet tegen de eeuwigheid van onze scheiding. Niemand had toch last van ons, we zaten niemand in de weg, betaalden onze belasting altijd keurig op tijd.

‘Did you ever wake up to find a day that broke up your mind, destroyed your notion of circular time’, zingen The Rolling Stones. Zou het waar zijn dat tijd cirkelvormig is? Dan is er dus nog hoop voor mij en Bibian, al kan ik me er weinig bij voorstellen. Of misschien ben ik gewoon net die ene shlemiel die in het verkeerde parallelle universum is terechtgekomen. Zul je altijd zien.