Bootje

Swip, Lulu en ik voeren op de Amstel met vriendin M. die sinds kort een bootje heeft. Bootje varen. Dat is misschien wel de beste omschrijving van mijn leven nu. Ik laat me meevoeren op de golven in iemand anders’ bootje. Ik probeer te sturen maar daar is geen sprake van. Ik zit niet aan het roer. Eigenlijk vind ik het ook wel lekker. Arme Klaas. Zijn vrouw dood, drie kleine kinderen en geen cent op de bank. Ik hang in mijn verdriet en alle aandacht die het genereert.

Mijn grootste zorg, toen we het nieuws dat Bibian ziek was kregen, was hoe ik in Godsnaam het huishouden draaiende zou houden als ze er niet meer was. Waar ik en de kinderen van zouden moeten leven. Ordinaire geldzorgen. Ik geloof werkelijk dat ik daar – in eerste instantie – meer door in paniek was dan door de idee dat ik Bibian kwijt zou raken. Niks romantiek: pragmatisme! Hoe straks verder.

Nu het zo ver is, interesseert het me niet meer. Ik zie wel. Ik ben niet bang meer. Op de een of andere manier maak ik me geen zorgen. Het komt wel goed. Ik kan de energie gewoon niet meer opbrengen om te vrezen en me zorgen te maken om de toekomst. Wat kan mij in feite gebeuren dat erger is dan wat mijn Bibian is overkomen. ‘Present fears are less than horrible imaginings’, zei Macbeth al.

Ons lot is voorpaginanieuws geworden, wie had dat ooit gedacht. Ik ben nog nooit zo veel gefotografeerd, gefilmd, geïnterviewd. Digitaal, analoog. Met kinderen, zonder kinderen. Ik las ergens dat ieder jaar 15.000 Nederlandse mannen weduwnaar worden. Dat kan toch niet, zou dat echt zo zijn? Of zou er per ongeluk een nul te veel hebben gestaan. Als dat waar is, is het niks bijzonders dus, wat mij overkomt. Het komt natuurlijk omdat ik het naar buiten breng, er over schrijf.

Maar ik schaam me er ook niet voor. Ziekte en dood. Het overkomt iedereen, gooit overal levens in de war. Het lot is de grootste vijand van de spaarpot, een hypothekenbreker. Beter van dag tot dag leven.

Het is ook spannend. Ik heb echt geen idee meer welke kant het uitgaat, waar ik morgen sta. Eigenlijk zou je zo altijd moeten leven. Elke dag opnieuw alles definiëren, plaatsbepalen. Alles steeds weer ter discussie stellen.

Tegelijk probeer ik wanhopig te bedenken hoe ik verder wil. Wat ik belangrijk vind. Wat ik mee wil nemen uit mijn oude leven, en wat ik los wil laten. Maar zittend in M.’s Bootje realiseer ik me dat dat helemaal niet kan. Ik moet me gewoon maar rustig mee laten voeren. Het wordt allemaal voor me bedacht. Straks meren we ergens aan, en dan begint het.