Ouders

 

Ik verloor redelijk jong eerst mijn moeder en daarna mijn vader. Dat heb ik als heel verdrietig ervaren, maar vreemd genoeg ook als een bevrijding. Ik had lieve en zorgzame ouders, en ik geloof dat ik, hoewel niet gepland, toch wel gewenst was. Ik was een vrolijk en geïnteresseerd jongetje, deed het aanvankelijk goed op school en schepte daarmee hoge verwachtingen bij mijn ouders.

Als ik ergens belangstelling voor toonde werd ik meteen ‘op les gedaan’ of kreeg ik er boeken over. Als die lessen dan vervolgens tot niets leidden en de boeken ongelezen onder in de kast bleven liggen vonden ze het moeilijk hun teleurstelling te verbergen. Zij waren enorm van de gedegen aanpak met lessen en een methode. Ik zocht dingen liever zelf uit zonder leraar. Dat ik mij na een jaar van vruchteloze ‘klassieke’ gitaarlessen langzaam maar zeker ontwikkelde tot een redelijk virtuoos gitarist was niet aan hen besteed. Als je iets wilde leren volgde je lessen en studeerde je tot je het onder de knie had. Zelf aangeleerde vaardigheden werden niet serieus genomen. Niet onbegrijpelijk, omdat ze allebei in het onderwijs zaten.

Misschien waren ze ook wel onbewust selectief in het stimuleren van mijn talenten. Herkenden ze alleen de dingen die ze begrepen of verwachtten op grond van hun eigen belangstelling en achtergrond. Zadelden ze mij wellicht met hun eigen ambities op.

Valentijn zong als baby vaak voor zichzelf in zijn bedje. Bibian en ik maakten allebei muziek, dus leek het ons logisch en vanzelfsprekend dat onze zoon muzikaal was. Misschien wel een Mozart in spe.

Nog voor hij vier jaar was zat hij dus met een mini huur-stradivarius op vioolles bij de leukst mogelijke juf. Als er bezoek kwam lieten we hem zijn viooltje uitpakken en kraste hij braaf de drie of vier noten die hij had geleerd. Ik nam hem mee naar het vioolconcert van Sibelius in een lunchconcert met Vadim Repin, en naar Shlomo Mintz die in het Concertgebouw alle 24 capricen van Paganini voor ons speelde. Toen we na afloop in de rij stonden voor een gesigneerde cd wenkte de meester ons naar voren – hij moet zichzelf in Valentijn herkend hebben: een klein bleek jongetje met prachtige rode krullen – en vroeg mij of ik wist van een opleiding voor bijzonder getalenteerde kinderen in Israël. Hij schreef het adres op een blaadje.

Dat klonk goed! Een gedegen opleiding met een duidelijke methode! Elke dag dwong ik Valentijn zijn stukjes te spelen, en of het nog niet genoeg was begon ik ook zelf voor hem te componeren. Hij maakte absoluut vorderingen, maar tot vioolspelen kwam het niet. Hij had er gewoon niets mee. Ik bleef maar aandringen, zocht hem een nieuwe superleuke juf, maar het was mijn ambitie, niet de zijne. Hij heeft het uiteindelijk vier jaar volgehouden. Toen pas durfde hij tegen zijn teleurgestelde vader te zeggen dat hij écht niet meer wilde.

Ondertussen had ik over het hoofd gezien hoe sportief hij was, hoe ongelofelijk hard hij kon rennen, en hoe goed hij eigenlijk voetbalde.