Film

 

Gisteren heb ik voor het eerst de film gezien die door de RKK over Bibian is gemaakt. Interviews met ons allebei, stukjes film uit de opnamestudio met drummer Alan Purves - doodernstig, supergeconcentreerd; wij samen muziekmakend in onze slaapkamerstudio in Meerle, Bibian al heel erg ziek en moe in haar ziekenhuisbed bij ons thuis, beelden van haar begrafenis, ik alleen thuis aan tafel als Bibian nog maar net dood is. En nu word ik geacht er wat van te vinden. Producente K. die met een dvd is langsgekomen wil graag horen wat ik denk. Maar ik weet het niet. Ik vraag het aan Valentijn die naast me op bed ligt. Hij vindt het goed. Ik weet natuurlijk niet welke kriteria hij aanlegt, maar dat stelt me toch een beetje gerust.

Ik weet het gewoon echt niet. Ik vind het zo idioot om Bibian te zien en te horen. Om ons samen te zien. Het is allemaal nog maar zo kort geleden. En tegelijk voor eeuwig onbereikbaar. Altijd is er die licht ironische blik. Alsof het allemaal maar een grap is; niet zozeer haar ziekte, als wel de documentaire belangstelling voor haar persoon. Alsof ze het eigenlijk niet waard zou zijn, al die aandacht. Een eenzaam, verdrietig en gekwetst klein meisje, dat zich nog altijd niet ‘echt’ bewust lijkt te zijn van haar kracht. Van de impact van haar woorden, haar ongelofelijke levenslust, verantwoordelijkheidsgevoel, liefde.

Zij had het wel geweten. Zij had mij wel verteld wat ik er van moest vinden. Maar nu moet ik op mijn eigen oordeel vertrouwen. Ik kan eigenlijk alleen maar hopen dat het een beetje overkomt zoals wij het bedoeld hadden. Wat ons de moed en de kracht gaf om al die dingen te doen die we nog zo graag wilden doen. Dat het goed is open te zijn en te praten met elkaar. Dat kinderen het allerbelangrijkste zijn, en dat je niet moet wachten met het verwezenlijken van je dromen. Niets bijzonders dus eigenlijk; wat zou je anders uit moeten dragen.

Ik geloof dat het er allemaal wel inzit, en ik twijfel niet aan de integriteit en de betrokkenheid van de makers, maar ik mis de distantie om er een oordeel over te kunnen vellen. Als filmcomponist heb ik eindeloos naar ‘films in de maak’ zitten kijken, en was ik altijd zeer goed in staat te zeggen wat ik vond. Kon ik in detail beargumenteren waarom iets volgens mij wel of niet werkte. Maar nu weet ik het gewoon niet. Volgens K. moet het geluid nog nabewerkt worden. Dat raakt aan mijn vak, maar het is me helemaal niet opgevallen.

Ik zie ons met z’n vijven aan die grote rode tafel in de tuin in Meerle. Er gebeurde zo veel dat de tijd stil leek te staan. Leven in de breedte, noemde A. F. Th. van der Heijden dat. Zo zou je altijd moeten leven.