Oppas

 

Ik probeer te wennen aan mijn nieuwe leven. Overdag is er niet zo heel veel verschil met vroeger. Ik breng de kinderen naar school, ben alleen thuis, draai wasjes, doe boodschappen, componeer, speel gitaar, schrijf, lees, beantwoord mail, betaal rekeningen, bereid mijn lessen voor, kijk uit het raam, zet thee, haal de kinderen van school. Ik was – en ben – gehecht aan de uren die ik alleen doorbracht, waarin ik zelf mijn tijd in kon delen, met niemand rekening hoefde te houden en kon doen wat ik belangrijk vond. Het verschil is dat jij nu niet meer thuis komt.

Ik vind het geen probleem om elke dag te koken, dat deed ik vroeger ook, voordat jij serieus begon te koken, maar nu sta ik alleen in de keuken. Ik heb vandaag een fles vodka gekocht en in de vriezer gelegd, maar de lol is er wel af. Jij dronk je glaasje in één teug leeg en voelde je dan tien minuten heel erg dronken. Daarna was het over. Een kortstondige wellustige dronkenschap waar ik alleen maar jaloers op kon zijn. Ik nipte kleine slokjes. Ondertussen kookten we en bespraken we onze dag.

Met zijn vieren eten vind ik ook geen probleem. Iedereen praat door elkaar, probeert gehoord te worden. Ik let op of er wel goed gegeten wordt en hoe er gegeten wordt. Een enkele keer lopen de emoties hoog op, stuur ik iemand van tafel, maar meestal is het eigenlijk heel gezellig. Ik laat de kinderen afruimen en afwassen, en daarna ruim ik af wat ze hebben laten liggen, en was ik het meeste opnieuw af.

Ik merk dat het me niet lukt om jouw ‘bedrituelen’ te continueren. Ik kan het gewoon niet opbrengen om bij alledrie om de beurt in bed te kruipen en minstens twintig minuten te luisteren naar wat ze zoal bezighoudt. Het is niet dat het me niet interesseert, maar ik ben gewoon te moe. Ik geloof niet dat ze me het erg kwalijk nemen, nog niet in elk geval. Ik kies andere momenten van de dag om er voor ze te zijn.

Meestal lukt het om iedereen rond de klok van acht in bed te hebben. Dan ben ik weer alleen. Dat is ook het moment dat ik je het meeste mis. Ik lig op de bank en kijk om me heen. Dit is mijn huis. Hier woon ik. Dit is mijn leven. Alles ziet er nog min of meer hetzelfde uit. Je zou, bij wijze van spreken, zó binnen kunnen komen lopen, om de draad weer op te pakken. Zo heel ver weg ben je niet eens. Twintig minuten fietsen. Sint Barbara. Maar dan moet ik wel eerst een oppas regelen.