El Camarón

Om acht uur ’s avonds reden we weg. ’s Middags hadden we eerst ons busje ingeladen, daarna de kinderen voor een dvd gezet en ze laten beloven dat ze ons niet zouden storen. Wij wilden nog een paar uurtjes slapen voor we gingen rijden. Ik nam meestal het eerste stuk voor mijn rekening, een uur of drie achter elkaar, tot net over de grens, en Bibian de volgende drie. Dan waren  we inmiddels in de buurt van Parijs. Ondanks de aanwijzingen van onze TomTom raakten we daar elke keer weer de weg kwijt en belandden we in het centrum van de stad die we juist wilden vermijden. Valentijn dolgelukkig - met hele kleine oogjes - dat hij de Eiffeltoren bij nacht te zien kreeg; wij twee of drie uur achterop. Ik reed weer een stukje, en dan Bibian weer. Om een uur of vijf in de ochtend stopten we bij een Zuid Franse parkeerplek en sliepen een uurtje met de autostoelen zo ver mogelijk naar achteren geschroefd.

Niks heerlijkers dan gebroken te ontwaken op een parkeerterrein, naast overvolle betonnen vuilcontainers, gras doordrenkt met urine, Marokaanse families met meer bagage op het imperiaal dan de auto zelf groot is, te dikke mannen en vrouwen in joggingpakken en het geluid van de Route Soleil in de verte.

‘L'Afrique commence aux Pyrénées,’ zei Albert Camus al, en zo is het ook. Frankrijk was niet het doel van onze reis, en we deden er alles aan om ten minste nog de Pyreneeën over te steken. Pas onder Baskenland, het was dan al weer laat in de middag, vonden we het wel mooi geweest, en zochten we op goed geluk ergens een camping. Het eerste uur leek het of de grond net zo trilde als ons busje, maar als de tent eenmaal stond en wij met een groot glas Pernod in onze kampeerstoelen naast ons tweepits fornuisje zaten, waarop een pannetje met blokjes aardappel, paprika, ui, tomaat, knoflook en chorizo voorzichtig stond te garen; armeluiseten en dus goed genoeg voor ons, viel de vermoeidheid van de reis van ons af om plaats te maken voor een hemels gevoel van rozig geluk. Zo wilden wij het. Niks ‘rustiek kamperen’ tussen andere Hollanders, maar verdwaald tussen Spaanse families met onbegrijpelijke ideeën over privacy en de indeling van de dag.

Ontheemd voelden we ons, en misschien was dat ook wel wat we zochten: het gevoel er niet bij te horen, het niet helemaal te begrijpen. Precies het gevoel dat we thuis sowieso al hadden en waar we ons soms ongelukkig over voelden, zochten we hier nu juist op.

Rusteloos trokken we van camping naar camping, steeds maar zuidelijker. In de bergen in het Spaanse binnenland gebeurde het wel dat we enkele uren reden zonder één tegenligger. Italië is natuurlijk ook schitterend, maar elke steen is daar aangeraakt en op de juiste plaats gezet door generaties van landschapsarchitecten. De Spanjaarden hebben hun rotsachtige grond geaccepteerd zoals ze die aantroffen. Of ze zijn gewoon te lui om die naar hun hand te zetten. Alles wat in Spanje in cultuur is gebracht is een erfenis van de verreweg superieure Moorse overheersing. Luister maar naar El Camarón de la Isla