Jailbreak

 

Ik lig met Swip in het ‘grote’ bed. Het is vrijdagavond, half elf. Sinds Bibian dood is slaapt hij niet graag alleen op zijn kamer. Dat begrijp ik best. Het mag niet altijd, maar met enige regelmaat slaapt een van de kinderen boven. Soms, als het hard onweert of stormt, slapen we allemaal boven.

Swip speelt naast me met zijn iPod, die de vader van een klasgenootje voor hem ge-jailbreaked heeft. Nu kan hij alle apps gratis downloaden en het Apple logo vervangen voor een peer of iets anders. Hij weet inmiddels zelf ook alles van jailbreaken en heeft het al met mijn iPhone gedaan. Ik was er een beetje huiverig voor, maar ik wilde hem graag laten zien dat ik hem vertrouwde. Hij is nu licht teleurgesteld dat ik niet de hele dag apps download en het logo nog steeds niet heb veranderd. Hij wil ook de Apple TV ‘kraken’ zodat we voortaan gratis films kunnen kijken. Een moderne vorm van proletarisch winkelen, zou je kunnen zeggen.

Swip heeft absoluut de flair voor computers van zijn moeder georven. Hij heeft geen enkele schroom om gewoon wat toetsen in te drukken, met zijn muis op knoppen te klikken en zo spelenderwijs uit te vinden hoe apparaten of programma’s werken. Een talent dat ik niet bezit. Misschien omdat ik al veertig was toen ik mijn eerste computer kocht, maar ik denk dat het dieper zit.

Het is vermoedelijk een combinatie van talenten. Nieuwsgierigheid, creativiteit, onbevangenheid, logisch inzicht, improvisatievermogen. Hij heeft het allemaal. Ik denk dat hij ondanks de door mij ingestelde parental controls heel wat meer op zijn scherm krijgt dan ik weet. Misschien is dat ook niet zo erg, straks is het toch niet meer tegen te houden, en ik heb sowieso geen idee waar hij bij vriendjes allemaal naar kijkt. Ik kan moeilijk elke vijf minuten zijn kamer binnenstormen om te controleren wat hij doet.

Ik vermoed dat hij en zijn vriendjes een bovenmatige belangstelling hebben voor seks, maar dat had ik zelf ook. Zolang het onbereikbaar was, werd ik er door geobsedeerd. Gelukkig ben ik al vroeg voorgelicht en gewaarschuwd voor de mogelijke gevaren door mijn oplettende en bezorgde moeder. Daar ligt nu zeker ook een taak voor mij.

Verder speelt hij voornamelijk Minecraft. Alleen of met anderen met wie hij dan via Skype contact heeft. Hij bouwt de meest waanzinnige huizen, dorpen en schepen met uitsluitend vierkante blokken. Het wiel hebben ze nog niet uitgevonden bij Minecraft.

Ik denk dat mijn eigen ouders vrij goed wisten wat ik allemaal uitspookte, maar ik vraag me af of mijn generatie dat ook nog wel weet van onze kinderen. Ik vind eigenlijk dat ik ook eens zou moeten Minecraften, maar ik merk dat ik me er moeilijk toe kan zetten.