Sms

 

Een bezorgde vriendin sms-de me dat ik me ‘gedraag als een soldaat die nog niet beseft dat zijn been is afgeschoten maar die heel creatief kan hinkelen’.

Daar schrok ik nogal van. Vermoedelijk omdat er wel wat inzit. Ik wil zo dolgraag rouwen, maar het lukt me niet. Ik wil het zo graag ‘goed doen’, misschien een beetje zoals Bibian toen ze voor het eerst in verwachting was steeds maar al die boeken, brochures en tijdschriften over bevallen las. Alsof ze examen moest doen.

Ik denk dat ik het maar gewoon moet laten gebeuren; het nemen zoals het komt.

Gisteravond herinnerde ik me opeens dat Bibian en ik nog met een liedje bezig waren geweest in Meerle. Een mooi liedje dat nog niet af was. Met een fraaie gitaarparij in een afwijkende gitaarstemming, hoog op de hals met een capo, waardoor mijn gitaar een beetje als een banjo klonk. Met fingerpicking, een speeltechniek die ik langzaam onder de knie begon te krijgen. De tekst was ook nog niet af, er ontbrak nog een couplet. We hadden wel een ruwe versie opgenomen, in een paar takes op de dictafoon van Bibian’s iphone. Ik heb haar abonnement al opgezegd, maar alles behalve de belfunctie doet het nog. De telefoon moest eerst even ‘opladeren’ (zoals Lulu het noemt), maar toen hoorde ik plotseling ons liedje weer. La, la, la, zong Bibian. Geen tekst. Waar zou ze die opgeschreven hebben?

Prachtig liedje, prachtige melodie, maar niet af. Ik lag al in bed en werd ineens overmand door verdriet en spijt en ongeloof. Misschien is dat wel rouw, of een onderdeel ervan.

De volgende ochtend had ik een stomme aanvaring met Valentijn. Ik was boos omdat hij zijn huissleutels en zijn gymschoenen kwijt was. Ik ging er veel te lang over door; de tranen stroomde hem over zijn wangen. Daarna moest ik naar Groningen om les te geven. Omdat Valentijn zijn mobieltje thuis had laten liggen, kon ik hem ook niet bellen om het weer goed te maken. Ik voelde me de hele dag vreselijk schuldig en probeerde me op mijn lessen te concentreren.

Ik vind lesgeven eigenlijk heel erg leuk, en ik was lekker op dreef toen ik ineens dat sms-je kreeg. Ik denk niet dat mijn studenten het gemerkt hebben, maar ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Zie je wel, dacht ik bij mezelf. Ik doe het helemaal verkeerd. Ik rouw niet goed. Ik rouw fout. Ik dacht het al.

Ik worstelde me de laatste lesuren door, vocht tegen mijn tranen boven mijn eenzame maaltijd in een Gronings eetcafe (Heeft het gesmaakt meneer? Geen idee, niet op gelet). Ik voelde de burnout al opkomen.

In mijn donkerblauwe Mercedes busje op weg naar huis kreeg ik nóg twee sms-jes: ‘heb m’n gymschoenen gevonden’ en: ‘alleen niet m’n huissleutels’.