Valentijn

Ik lig naast Valentijn in ons kleine kamertje op de bovenste verdieping van het ziekenhuis. We hebben het eigenlijk heel gezellig met z’n tweeën. We kijken ‘24’ een serie met Kiefer Sutherland. Zijn vader had al weinig moeite met B-films, maar Kiefer lijkt er zijn specialiteit van te hebben gemaakt. Precies goed voor hier dus.

Valentijn had een flinke ontsteking, zijn blindedarm was opengebarsten. Ik snap niet hoe hij daar zo rustig onder is gebleven. Na de operatie zat ik een hele tijd bij hem in de uitslaapkamer te wachten. Af en toe deed hij één oog open en dan glimlachte hij zo’n beetje. Hij moet tenminste vijf dagen blijven, maar volgens de dokter is er kans op een abces, vanwege dat openbarsten. Dan gaat het nog wat langer duren. Maar ik heb ook gehoord dat ze dat altijd zeggen; dat het gewoon protocol is.

Twee jaar geleden lag ik ook met hem in een klein kamertje, maar dan in een hotel in Parijs. Dat was vanwege zijn tiende verjaardag. De eerste avond zaten we in een pizzeria aan Montmartre. Het was buiten het seizoen en we waren de enige gasten. Er speelde een duo dat zo slecht was dat het hilarisch was. Ze deden ook verzoeknummers. We lieten ze eindeloos Beatlenummers voor ons spelen. Het was niet om aan te horen. Valentijn bestelde pizza margherita; zijn lievelingsgerecht. Toen ik afrekende zei hij heel ernstig in het engels tegen de ober dat het heerlijk was geweest. Of hij dat tegen de kok wilde zeggen.

Nu praat hij al net zo ernstig en beleefd tegen de verpleegster die met de steek komt. Dat het misschien een goed idee is om zijn urine nog een keer naar het lab te sturen, dan kunnen ze kijken hoe het met de ontstekingswaarden is. Ze legt hem uit dat ze nog wat bloed af zullen nemen met precies dat doel. Hij heeft goed opgelet wat de dokters en de verpleegsters zeiden.

Hij wordt bijna dertien, is zijn moeder kwijt en zit net drie weken op de middelbare school. En nou ineens een blindedarmontsteking. Hij lijkt het allemaal gewoon te accepteren en zich niet al te druk te maken. Toen hij uit zijn verdoving ontwaakte vertelde hij dat hij wel degelijk bang was geweest voor de operatie. Het was niet aan hem te zien. Hij lag daar heel rustig met zijn blauwe OK jas aan, een gek mutsje op en een zuurstofkapje voor zijn mond. Al die apparaten om hem heen. Chirurg, anesthesist, assistenten, verplegers. Ik mocht erbij blijven tot hij in slaap was. Ik heb een uiensmaak in mijn mond, was het laatste wat hij zei. Mijn kleine grote Valentijn.