Paarse trui

Er moest iets gebeuren met Bibian’s kleren. Ik had haar schoenen al verzameld in een grote plastic doos en uit het zicht onder haar bureau gezet. Het maakte me zo verdrietig zoals ze daar nog altijd lagen; klaar voor gebruik.

Toen mijn moeder stierf heeft mijn vader al haar kleren verzameld en op een grote tafel uitgestald. Een tante werd uitgenodigd om iets te komen uitzoeken, de rest was voor Het Leger des Heils. Mijn tante dacht daar anders over, aarzelde geen moment en pakte alles in. Mijn vader is nog een keer met haar gaan eten, waarbij ze zich tot zijn afgrijzen geheel in mijn moeders garderobe getooid had.

Ik had voor mezelf alleen een paarse wollen trui met blauwe, rode en roze opgenaaide stippen weten te redden. Reuze hip in 1980. Ik denk dat ik daar nog zeker een vol jaar in heb gelopen tot afgrijzen van vriendinnetjes en tot grote hilariteit van mijn vrienden. Klaas met zijn paarse trui. Mij kon het niet schelen, ik hield van mijn moeder en droeg haar trui met opgeheven hoofd.

Nu stond ik in mijn vader’s schoenen. Ik wist in elk geval heel zeker dat ik het een en ander voor Lulu wilde bewaren voor als ze straks groot genoeg is om het aan te kunnen. Vriendin I. had haar hulp al aangeboden en met z’n drieën werkten we ons door de stapels bekende maar soms ook volstrekt onbekende kleren heen.

Lulu kreeg steeds de eerste keus, al moest ze soms een beetje bijgestuurd worden. Hoewel ze heel goed besefte wat we aan het doen waren, was het voor haar toch ook een beetje Sinterklaas en Kerstmis tegelijkertijd.

Met vriendin E. had ik voor Bibian’s laatste verjaardag nog een paar prachtige blouses en shirts gekocht. Ze heeft ze uiteindelijk allemaal maar één keer gedragen, maar dat wist ik toen ik ze kocht. En wat stonden ze haar goed.

Twee grote dozen vol voor Lulu met takjes lavendel erbij. En nog honderd paar oorbellen in een roodfluwelen zakje.

Met een beetje geluk heeft ze straks haar moeder’s schoenmaat. Ik denk dat Bibian’s hoge leren laarzen de tand des tijds wel zullen doorstaan. De tweede grote stapel was voor vriendinnen om uit te zoeken. Dat regelt I. allemaal voor me. En de grootste stapel voor de bak van Het Leger des Heils.

Met z’n allen vulden we vijf of zes vuilniszakken en brachten die meteen maar weg. Het schijnt dat het grootste gedeelte van die kleding helemaal niet naar vluchtelingen of andere behoeftigen gaat, maar gewoon in tweedehands boetiekjes komt te hangen.

Ik had gedacht dat ik het vreselijk emotioneel zou vinden, maar het viel me eigenlijk heel erg mee. Het luchtte me ook wel op toen het achter de rug was.

En het mooiste is er nog. Voor Lulu.