Opgesloten

 

Net nu ik met alle macht mijn gezin bij elkaar probeer te houden, weer als een gezin probeer te laten functioneren, ligt Valentijn met een blindedarmontsteking in het ziekenhuis, logeert Lulu noodgedwongen de hele week bij een vriendinnetje en is Swip een paar dagen met schoolreisje. Ik blijf bij Valentijn tot hij weer naar huis mag, hij heeft me nu het meeste nodig.

Lulu was net even bij ons ‘op bezoek’. Ze doet een beetje afstandelijk. Ik heb haar verteld dat we vrijdag of zaterdag allemaal weer thuis zullen zijn, maar ik denk dat ze bij zichzelf denkt: eerst zien, dan geloven. Ze heeft een beetje teveel meegemaakt de laatste tijd.

Haar opa – al kende ze hem nauwelijks – werd ziek en ging dood, daarna haar moeder. Ze kent maar al te goed de verhalen over mijn eigen jong aan kanker gestorven ouders. En nu ligt haar broertje in het ziekenhuis. Ik kan haar honderd keer vertellen dat hij gewoon weer beter gaat worden, maar ik zie dat ze voor zichzelf de afweging maakt dat het ook wel eens anders zou kunnen zijn. Ook hij ligt aan een infuus met slangetjes en enge pleisters. En in hetzelfde ziekenhuis.

Vanmiddag werd ik op de trap voor de hoofdingang hartelijk begroet door een vrouw die ik niet meteen herkende. Ik heb de laatste maanden zo veel nieuwe mensen ontmoet. Ik was even thuis geweest om de kat eten te geven en wat schone kleren te halen. Impulsief gaf ik haar drie zoenen. Toen realiseerde ik me dat het Bibian’s zaalarts was van de afdeling medische oncologie. Ze had haar witte doktersjas niet aan. Inderdaad een ontzettend sympathieke vrouw. Ik geloof dat ze een beetje geschrokken was mij hier weer te zien. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en deed net of ik helemaal niet bezorgd was. Blindedarmoperatie. Routine. Stomme pech.

Toen Bibian al heel ziek was en ik Lulu ’s avonds in bed legde, vroeg ze me ernstig of ze, als ik straks ook ziek zou worden en dood zou gaan, dan bij vriendin H. moest gaan wonen. Ze had daar al eens een nachtje gelogeerd. Mijn hart brak. Ik kon haar niet beloven dat ik ‘nooit’ dood zou gaan, hoe graag ik dat ook wilde.

Ik vind het vreselijk als Lulu afstandelijk tegen me doet. Zo zal het voelen als je bezoek krijgt terwijl je opgesloten zit. En zo voelt het ook wel een beetje hier in het ziekenhuis met Valentijn: geïsoleerd, opgesloten.

Swip belde gisteren vanuit het kamp waar hij met zijn klas verblijft. Er stond harde muziek op en hij praatte zo snel en opgewonden dat ik hem nauwelijks verstond. ‘Vraag naar je broer,’ hoorde ik op de achtergrond de stem van zijn juf. ‘Doe hem de groeten.’ Er wordt daar in elk geval op hem gelet.