vrijdag 13 maart 2015

Lente

Lieve Bibian,
gisteren is L. tien jaar geworden. Je had er bij moeten zijn. Ze moest een beetje huilen toen ik zei dat ik naar Groningen zou gaan om les te geven; ik had haar half beloofd dat ik me ziek zou melden, maar vond het uiteindelijk toch geen goed idee. L. kan erg dwingend zijn; ze begreep het gelukkig wel.
    Ik vind dat het goed met haar gaat. Ze is vrolijk, grappig, heeft veel vriendinnen (die elkaar soms naar mijn smaak iets te snel afwisselen, maar misschien is dat ook wel normaal op haar leeftijd), doet het heel goed op school, speelt in een serie en zegt dat ze actrice, zangeres en schrijfster wil worden. Ze houdt nog altijd trouw een dagboek bij, net zoals jij dat deed. Ik weet natuurlijk niet wat ze daarin schrijft, maar ik denk dat het goed is dat ze het doet. Het dwingt haar om over zichzelf na te denken en - onbewust - de chronologie van het leven onder ogen te zien.
    Hoewel ik zelf pas aan het begin van de avond weer thuis was, had ik een toch maar paar vriendinnen uitgenodigd en S. gevraagd de honneurs waar te nemen. Dat leek me gezellig voor L. We zaten met z’n allen aan tafel wijn en rosé te drinken en citroentaart te eten en ons te realiseren wat een mijlpaal het is als je tien wordt, en wat vreselijk oneerlijk het is dat jij het niet meemaakt. We werden er met z’n allen een beetje verdrietig van en schonken dus nog maar eens bij. 
    S. ratelde maar door over iPhones en abonnementen en was ondertussen heel grappig en charmant. Volgens mij begrijpt hij inmiddels dat hij mij niet over de streep gaat krijgen. Hij draagt tegenwoordig lenzen; je zou hem niet herkennen zonder bril.
    V. heeft de hele avond op zijn kamer aan een wiskunde proefwerk zitten leren, en kwam alleen af en toe chips en cola halen. Hij heeft zijn mooie rode haar weer eens vakkundig af laten knippen naar de laatste mode. Het maakt ook niet uit, hij heeft zo’n lief gezicht, en hij voelt zich er prettig bij.
    Vandaag heb ik L. thuis gehouden. Ze zag erg wit, ik vond dat ze maar eens goed moest uitslapen. We hebben samen wat boodschappen gedaan, ergens een broodje gegeten, en nu zijn we weer thuis. Zwijgend liepen we samen door de stad, ik denk dat we allebei niet zo goed wisten wat we moesten zeggen; tien jaar is niet niks. Ik geloof dat de lente is begonnen. Er hangt een rare stilte in huis, L. voelt het ook.  

1 opmerking:

  1. Tja, je mama moeten missen als je tien jaar wordt is ook niet niks! Knap hoe ze het allemaal doet hoor! jullie allemaal trouwens!!

    BeantwoordenVerwijderen