maandag 2 maart 2015

Ho Thanatos

We kijken naar de derde episode van The Hunger Games, vrij deprimerend wat mij betreft, ondanks de uitstekende acteerprestaties van o.a. Philip Seymour Hoffman die vorig jaar een einde aan zijn leven maakte. Ik merk dat ik ondanks mijzelf toch geraakt wordt door het nogal kitscherig gearrangeerde lied van Katniss, The Hanging Tree, dat misschien wel verwijst naar Strange Fruit van Billy Holliday. Ik vond Hangin’ Tree van QOTSA ook al zo mooi, kennelijk heb ik iets met het onderwerp.
    Hoewel ik er relatief veel mee te maken heb gehad, heb ik me nooit veel gelegen laten liggen aan mijn eigen sterfelijkheid, de onvermijdelijkheid daarvan. Ik heb het leven altijd als een romantisch avontuur willen zien, en het idee om er uit vrije wil uit te stappen als volslagen ondenkbaar. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van; het is niet dat ik geen zin meer heb, daar heb ik het veel te druk voor, maar voor het eerst kan ik me voorstellen dat je een punt bereikt van verzadiging.
    En dan bedoel ik niet murw geslagen door rampspoed of van desillusie, maar gewoon voldaan, oud en der dagen zat, omdat bijna iedereen van wie je hield of die belangrijk voor je was er niet meer is, omdat je de snel veranderende wereld om je heen niet meer begrijpt en je de taal van je kinderen of klein-kinderen niet verstaat.
    ‘Hoe gaat het?’
    ‘Weet ik niet, niet op gelet,’ is het standaard antwoord van mijn cafévriend S., die eeuwig aan het afbouwen is.
    Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Als ik me afvraag wanneer ik het gelukkigste was, dan is dat zonder meer die laatste acht maanden met Bibian. We leefden van dag tot dag, de toekomst was zo onvoorstelbaar dat hij niet bestond, en we ontdekten noodgedwongen wat voor ons echt telde: ons gezin, en dan vooral de kinderen. Dat door haar vroege dood haar veelbelovende schrijverscarrière in de kiem gesmoord werd, en dat ze niet meer zou doorbreken met Emma Peel, daar heeft Bibian niet van wakker gelegen. Maar dat ze haar kinderen niet zou zien opgroeien, maakte haar wanhopig.
    En zo is het ook voor mij: ik geloof dat ik niet meer zo aan het leven hecht als vroeger, ik vind de wereld om mij heen vaak hard en koud, maar alleen al vanwege de kinderen zal ik er nooit vrijwillig uitstappen. Ik neem trouwens aan dat dit gewoon evolutionair zo bepaald is, ik doe precies waarvoor onze lieve heer mij heeft geprogrammeerd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten