vrijdag 3 augustus 2012

Pakken

Vandaag een wat mindere dag. Bezoek van vriendin I. die komt helpen met het opzeggen van abonnementen en girorekeningen, het invullen van formulieren en het uitzoeken van mijn te verwachten inkomsten de komende jaren. Erg deprimerend allemaal, maar het moet gebeuren.
Ik worstel me door eindeloze condoleancebetuigingen (veel vrouwen met dubbele achternamen die mij niets zeggen), en dito emails en facebook berichten.
Ondertussen ligt Bibian diep onder de grond van Sint Barbera in haar deken van liefde, voor eeuwig onbereikbaar, weg, dood.
Ik wil morgen in de loop van de dag met de kinderen in ons blauwe Mercedes Vito busje naar België rijden, om te zien hoe lang we het daar met elkaar kunnen uithouden. Er zijn uitnodigingen voor exotischer bestemmingen, maar ik weet het nog niet.
Het ‘pakken’ viel me zwaar. De kinderen bleven liever computeren en vonden kennelijk dat ik het best alleen kon. Ik probeerde me te concentreren, goed na te denken, niet alles tegelijk te doen. Vriend F. belde en suggereerde dat ik paspoorten voor de kinderen moest aanvragen als ik verder wilde reizen dan het Koninkrijk der Belgen. Dat schijnt verplicht te zijn. Dus één uur voor sluitingstijd met het hele gezin op de fiets naar het stadsdeelkantoor om foto’s te maken en nog meer formulieren in te vullen. ‘Heeft u wel toestemming meneer?’ ‘Pardon?’
Gelukkig had ik de overlijdensakte meegenomen.
Verder met pakken, wasjes draaien, poging tot Julia Child ommeletjes voor de kinderen die meteen met kaas en mayo in de weer gingen.
Nog altijd duiken er onderbroeken en shirts van Bibian op in de was. Plotseling stond ik met de shawl in mijn handen die ik heb gebruikt om Bibian haar kaak te sluiten toen ze net dood was. Weggooien?
Ik vecht tegen de neiging de eerste de beste vrouw die ik kan verzinnen op te bellen in de hoop dat ze bij me blijft en me komt redden van deze verpleterende eenzaamheid. Dat schijnt vooral een mannending te zijn. Vrouwen redden zich over het algemeen beter in hun eentje.
Onzin, ik red me best. Het gaat uitstekend zelfs.
Aan tafel val ik uit tegen arme Lulu als ze zegt dat ze maiskolven echt heel vies vindt. De tranen springen haar in de ogen. De rest van de maaltijd moeten we allemaal huilen en missen we Bibian om vele redenen. Eén voor allen, allen voor één!


12 opmerkingen:

  1. Hier kun je alleen maar heel hard van huilen....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Die deken van liefde ligt ook over jullie heen, al is het verdriet nu te rauw en scherp om het te voelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een hard, indringend en aangrijpend verhaal. Heel veel sterkte Klaas!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. je moet/ mag blijven schrijven
    voor jezelf en voor bibian
    en bovenal voor de kinderen
    dat kan je goed net als zij
    waarom vul je de margriet niet net als zij
    met een blog
    als columnist
    dan kan je je ei kwijt
    of ga ik nu te hard
    jullie zij de vier musketiers
    zou zoveel willen zeggen
    maar het zijn goed bedoelde adviezen
    waar je niets aan hebt
    en waar je zeker niet op zit te wachten
    en dat van die paspoorten
    heel belangrijk, ga naar het buitenland
    als je het op kan brengen
    dan brengt deze ellende
    je nog iets goeds
    des te meer waardeer je thuis straks weer
    het leven is hard en meedogenloos
    heel veel mensen huilen met jullie mee
    en kinderen zijn kinderen
    de adviezen die je krijgt
    zullen er velen zijn
    en alleen die gene
    waar je wat mee kan, gebruiken
    en de rest laten voor wat het is
    en zeker maling hebben
    van wat de mensen van je denken
    jij en de kinderen zijn nu belangrijk
    en de rest van de mensheid zijn
    randverschijnselen/onbelangrijk
    ik wens je alle liefde van de wereld
    en bovenal kracht/sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo intens droevig, lieve mensen, ik hoop dat er iemand in jullie omgeving is die af en toe een lekkere pan soep komt brengen of zo.

    Alle goeds en heel veel sterkte, Thea.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Indringend geschreven. Ik kan bijna voelen wat je voelt.....wens je sterkte en wijsheid!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik zit hier met de tranen in mijn ogen als ik dit allemaal lees. Ik wou dat ik wat voor jullie kon doen. Ik kon je moeder zijn en wat zou ik je graag helpen en je ontlasten van deze pijnlijke bezigheden. Lieve Klaas, ze is er nog om en in jullie en dat zal ze altijd blijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Een mannending... Ieder mens heeft behoefte aan een deken van liefde.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Alles is hier boven al gezegd en ik sluit me er bij aan.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Poeh, tranen in mijn ogen. Heb net je nieuwste blogs en gedichten gelezen. Mooie teksten, verdrietig verhaal. Ik heb geen woorden waar je iets aan hebt vrees ik. Een onbekende meelezer die alleen kan zeggen; Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Beste Klaas,

    Gecondoleerd met het verlies van je mooie vrouw. Wat vreselijk voor jullie.

    Veel sterkte met alles, dappere man!

    Groet,

    Jeanine (ook een onbekende meelezer)

    BeantwoordenVerwijderen