vrijdag 10 augustus 2012

Schuld

 
Toen ik dertien jaar oud was logeerde ik in de zomervakantie met mijn ouders in Haifa in het huis van een veelbelovende Israëlische dirigent. Het type dat het op de bok vooral van zijn doorwrochte mimiek moest hebben en minder van zijn interpretatie. Hij leek wel wat op Leonid Brezjnev. Ik herinner me vooral zijn geluidsinstallatie met imposante speakers die nog het meest leken op gestoffeerde verwarmingsradiatoren, die je apart op het lichtnet moest aansluiten. Zoiets hadden wij nog niet gezien. Mijn vader noemde hem achter zijn rug een snob. Ik denk terecht.
Op een morgen ontdekte mijn moeder een knobbeltje in haar linkerborst. Mijn vader voelde het ook. In het ziekenhuis van Haifa gaven ze ons het advies zo snel mogelijk terug naar Amsterdam te gaan. In het A.V.L.* hadden ze de meest actuele kennis op het gebied van borstkanker.
Mijn gelovige moeder zag het als een straf van God. Ze biechtte op dat ze een affaire had met onze gastheer.
Mijn vader had mij een dag eerder beloofd dat ik ‘Exile on Main Street’ van The Rolling Stones met hem mocht gaan kopen, dat toen net verschenen was. Ik was heus begaan met mijn moeder vanwege haar tumor en met mijn vader vanwege het overspel, maar: beloofd is beloofd. Ik hield voet bij stuk en kreeg mijn zin. In de brandendhete namiddagzon ben ik met mijn radeloze vader in de trolley bus naar een platenwinkel in het centrum gegaan om het album aan te schaffen. Hij kon er geen begrip voor opbrengen. Ook later heeft hij zich er nog wel eens verontwaardigd over uitgelaten en mij daarmee met een ongemakkelijk gevoel opgezadeld.
Toen Bibian haar diagnose kreeg zag ze dat niet als een straf voor wat dan ook. Er viel van beide kanten weinig op te biechten ‘in het aangezicht van de dood.’ Voor zover ik weet zijn we elkaar altijd trouw gebleven.
De kinderen waren ontzettend geschrokken, en alledrie van meet af aan zeer betrokken. Toch moest er ook gespeeld worden, thuis en bij vriendjes. Extra computertijd werd bevochten en nieuwe aps moesten onverwijld aangeschaft. Dat kwam niet altijd even goed uit en heeft mij wel eens tot wanhoop gedreven. ‘Hoe kunnen jullie juist nu...’, maar ik heb het altijd ingeslikt. Kinderen bekijken de wereld nou eenmaal vanuit een ander perspectief.
Ik geloof dat ik wel genoeg heb aan mijn eigen schuldcomplex.
 
A.V.L. = Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis

3 opmerkingen:

  1. Zo hebben alle kinderen hun eigen 'Exile on mainstreet'. Mooi dat je dat begrijpt. Klaas, ik vind het heel indrukwekkend wat je schrijft, en bijna elke dag. Het is onzettend fijn om op die manier te weten hoe het met jullie gaat. Het geeft tegelijkertijd een heel machteloos gevoel, maar ik weet gelukkig ook dat jullie omringd worden met veel liefde en aandacht. Hou vol, ik blijf graag lezen en velen met mij! Dat weet ik zeker.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Klaas, hier een berichtje uit Vlissingen. Ik volg jullie (eerst Bibian en nu jou) al een tijdje en wil laten weten dat ik enorm veel respectie voor jullie heb. Zoals jullie beschreven hoe je met het ziekteproces van Bibian zijn omgegaan en zoals je het nu doet. Petje af. Echt, ik leer er gewoon van. Hoop ook, net als zovelen, dat je blijft schrijven en dat blijft publiceren. Je zijn een voorbeeld, hoe graag je dat ook niet had willen zijn. Gek is dat, ik ken jullie niet, maar toch denk ik elke dag een paar keer aan je. Ik wens je heel veel kracht, sterkte en liefde toe.
    Marian uit Vlissingen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haifa een prachtige stad
    voor jouw met een bijsmaak
    voor mij met goede herinneringen
    kinderen beleven dingen
    nu eenmaal anders
    maar geloof me
    ze denken aan bibian
    en wat geweest is is geweest
    je leeft nu in het heden
    vroeger? die dingen
    zou je moeten "vergeten"
    wegstoppen in een vakje
    in je hoofd
    toch ben ik blij
    datje het het met ons deelt
    nu weet ik zeker
    dat ik niet de enige ben
    met wrange herinneringen
    aan "vroeger"

    BeantwoordenVerwijderen