Ik zat met Bibian bij de begrafenisondernemer.
Bibian wilde begraven worden, niet gecremeerd, en het liefst in Amsterdam als
dat mogelijk was. Zij was opgegroeid in het door haar gehate en vervloekte
Hoofddorp. Haar hele jeugd wist ze al dat ze daar zo gauw het kon zou
vertrekken om zich in Amsterdam te gaan vestigen. Toen ze ging studeren en een
kamertje had gevonden aan de Amsterdamse Elandsgracht schreef ze zich dan ook
meteen officieel uit. Haar familie begreep er niets van; daar zou ze later nog
wel van terugkomen. In Hoofddorp was het rustig en veilig wonen, het had een
gezellige ‘oude kern’, een fijn winkelcentrum, crèches en scholen; de ideale
plek om kinderen groot te brengen. Maar Bibian wilde er niet van horen. Zij
wilde naar Amsterdam. Punt.
Ze heeft er nooit spijt van gehad, was
volmaakt gelukkig in de grote stad. Haar stad. Ik denk dat ze er daarom ook
begraven wilde worden; dan zou ze er voor eeuwig kunnen blijven.
Ik vond het ook een goed idee, maar het leek
mij onwaarschijnlijk dat er nog plaats zou zijn op de overvolle begraafplaatsen
van de hoofdstad, en ik vreesde dat een graf voor gewone stervelingen wel eens
onbetaalbaar zou blijken te zijn.
Dat was gelukkig helemaal niet het geval.
Een graf ‘huur’ je voor een periode van bv 20 jaar, waarna je het contract kunt
verlengen. Doe je dat niet, dan wordt het graf geruimd en aan een volgende
gebruiker verhuurd. De begrafenisondernemer raadde ons aan op Sint Barbara te
gaan kijken. Dat leek hem helemaal de plek voor ons. Het was die dag nogal druilerig
weer en ik was toch al gedeprimeerd geraakt van het onwerkelijke gesprek, dus
stelde ik Bibian voor om liever een andere keer te gaan. Als de zon scheen, we
hadden immers toch nog tijd genoeg.
Mijn ouders zijn allebei begraven. Mijn moeder
ligt op het Gan Hasjalom, ooit een prachtige begraafplaats totdat alle bomen
gekapt moesten vanwege een nieuwe Schipholbaan. Ik ga er met enige regelmaat
een bloemetje leggen. Mijn vader is in Bergen begraven. Ik ben er na de
begrafenis nog één keer gaan kijken, maar kon het graf niet meer vinden. Er was
ook niemand om het aan te vragen.
Mijn tante H. wilde per se gecremeerd. Zij had
een bescheiden karakter en wilde ook na haar dood zo min mogelijk plaats
innemen. Haar as moest ik maar in zee uitstrooien. Ik had er niet aan gedacht
laarzen aan te trekken, en ben op mijn schoenen een eind de golven in gelopen.
De wind stond de verkeerde kant op, en net als in The Big Lebowsky kreeg ik de
inhoud van de ronde kartonnen urn in mijn haar, neus, mond en ogen. Ik was helemaal
alleen op het strand en kon er wel om lachen.
Bibian en ik zijn nooit meer samen op Sint
Barbara gaan kijken. Ik ben er met vriendin E. naartoe gegaan en wist meteen
dat de begrafenisondernemer gelijk had. Ik heb samen met E. een graf uitgezocht
en wat foto’s en een filmpje gemaakt om eventueel aan Bibian te kunnen laten
zien. Hoewel we aanvankelijk alles in verband met haar doodgaan uitgebreid
samen hadden besproken, merkte ik dat nu het dichterbij kwam, ze er liever niet
meer over praatte. Ik had haar ook niet gezegd dat ik die dag naar Sint Barbara
zou gaan. Toen ik haar ’s middags in het ziekenhuis ging opzoeken - waar ze
kort lag in verband met een verstopping van de galwegen - wist ik niet of ik
het haar wel moest vertellen. Het voelde toch een beetje als ontrouw; we hadden
immers altijd alles met elkaar gedeeld.
Ik kon het niet lang voor me houden en heb
haar meteen ook maar de foto’s en het filmpje laten zien. Ze vond het goed dat
ik het geregeld had, en heeft met een half oog naar mijn kiekjes gekeken. Als
ik tevreden was, dan zou het wel goed zijn.
Wat mooi beschreven, tranen in m'n ogen en wat lijkt me dit moeilijk allemaal. Alles zo bewust al aan te zien komen en niet te kunnen ontlopen. Sterkte!!
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat ze nu voor altijd in haar stad blijft en dat jullie er ook heen kunnen gaan. Dat lijkt me voor de kinderen ook fijn en goed.
BeantwoordenVerwijderenJe kent mij niet en ik ben jongerr dan jij maar ik omhels je met mijn mama armen Klaas xx
BeantwoordenVerwijderenoverweldigend gedaan
BeantwoordenVerwijderenje doet het "goed"
Vannacht kon ik niet slapen en las een oude Margriet (uit april 2012), daar zag ik t interview met jouw vrouw Bibian. Slikken dat ze er niet meer is, in juli overleden dat is alweer een maand geleden....maar waarschijnlijk voelt t voor jullie als gisteren. Vorig jaar heb ik plotseling mn vader verloren, ook jong; niet zo jong als Bibian) midden vijftig. Hoe oneerlijk is t dat zulke goede mensen, lieve en ogenschijnlijk gezonde mensen zo jong sterven.... Ik wens je heel veel sterkte met jezelf en de kinderen toe, vooral in de moeilijke dagen, als t even niet meer ziet zitten....
BeantwoordenVerwijderen