donderdag 30 augustus 2012

Dagboek

 
Ooit hield ik een dagboek bij. Een jaar of tien schreef ik vrijwel dagelijks over alles wat me bezighield en wat ik zoal meemaakte. Daarna had ik er geen behoefte meer aan. Ik woonde samen met vriendin R. van wie ik dacht dat zij mijn grote liefde was. Ik wist nog niet dat een grote liefde niet ‘iemand’ is. Ik hield van haar, maar voor een grote liefde was ik nog niet klaar. Ik was piepjong en veel te onrustig. Aan de ene kant dolgelukkig dat ik iemand had die mij leuk genoeg vond om haar leven mee te delen, maar tegelijk doodsbang iets te missen.
Ik speelde gemiddeld drie keer in de week met mijn bandjes 5 Slag een Wijd en The Dutch in jeugdhonken en café’s, en als ik niet moest spelen ging ik ‘uit’. Ik wilde altijd mensen om me heen; thuis kwamen de muren op me af. Dat is geen basis voor een grote liefde.
In mijn dagboek schreef ik het allemaal zo eerlijk mogelijk op, hoewel er ook wel een soort van ijdelheid in doorklinkt als ik het nu teruglees. Een lefgozertje dat heel stoer al zijn angst en onzekerheid overschreeuwt, en hoopt dat toekomstige (posthume) lezers onder de indruk zullen zijn. Veel geldzorgen ook trouwens in die dagen, maar goed, we waren jong.
Ik voelde me vrij om te schrijven wat ik wilde omdat ik zeker wist dat R. het niet zou lezen. Ik hoefde mijn dagboek ook niet te verstoppen, we respecteerden elkaars privacy, vertrouwden elkaar.
Mijn moeder hield ook een dagboek bij. Dat lag gewoon op de keukentafel. Daarin schreef ze al haar woede en frustratie van zich af. Ze vond het best als we er in lazen, maar ze waarschuwde wel: we zouden er niet blij van worden. Ze schreef niet veel over ons, en nooit aardig, maar we hoefden het immers ook niet te lezen. Ik keek er wel eens in als het open lag, en inderdaad: in haar kribbige en moeilijk te ontcijferen handschrift las ik in kort pretentieloos proza hoe wanhopig ze was.
Ook Bibian heeft een groot gedeelte van haar leven een dagboek bijgehouden. Ik heb er nooit in gelezen, maar heel soms las ze me er iets uit voor. Schrijnende verhalen over haar jeugd. Hilarische verslagen van bizarre non-gesprekken die ze met haar moeder voerde. Veel gebrom van haar structureel humeurige vader. Het sprookje van het lelijke jonge eendje.
‘Doe er iets mee,’ zei ik altijd. ‘Meer dan genoeg stof voor een roman, filmscenario, kinderboek of wat dan ook. Iemand die zo goed kan schrijven heeft de verantwoordelijkheid iets met z’n talent te doen.’
Dan glimlachte ze een beetje triest en borg de schriftjes weer op.

4 opmerkingen:

  1. Tja, lees ze als je er aan teo bent en dan nogmaals om wat meer emotionele afstand te kunnen nemen en beslis dan of je er iets mee wilt doen, voor jezelf en de kinderen of voor de hele wereld. Jullie beiden hebben zoveel schrijftalent, Bibian en jij, dat er een zeer leesbaar verhaal tevoorschijn zal komen. Het is in geval een kostbaar bezit. Keep on the faith!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ik sluit me bij neeltje aan
    ooit had ik ook een dagboek
    weggegooid jaren
    na de dood van mijn moeder
    met mijn diploma's
    tussen de andere rommel
    maar het schrijven
    van mijn moeder
    heb ik nog
    en doordat
    alles wat jij opschrijft
    ga ik terug in de tijd
    en las ik wederom weer
    hoeveel pijn ze heeft gehad
    ze schreef:
    ik sta van binnen in brand
    botkanker en nog veel meer
    zij heeft ook haar woede
    en frustraties
    van zich afgeschreven anno 1973
    met haar bijna
    onleesbaar handschrift
    mijn vader was een stille man
    harde werker
    man van weinig woorden
    binnen vetter
    had hij achteraf
    ook alle reden toe
    nu begrijp ik hem wel
    ikzelf heb ook jaren verprutst
    met wat ik dacht
    de liefde van mijn leven
    verloren 13 jaar
    maar des te meer
    waardeer je de echte soulmate
    ik ga mee op reis door de tijd
    zag ook de bloemgracht voor me
    waar mijn opa woonde
    schuin boven de zeepfabriek
    ook heb ik nog een blauwe maandag
    in een bandje gezongen
    nu zou ik het niet meer durven
    het laatste begreep
    ik wel van je vrouw
    ik heb het ook in mijn hoofd
    een plaats gegeven
    dat wilde ze
    haar ouders niet aandoen
    maar jij...............
    het staat je vrij om te doen
    wat je denkt dat goed is
    als je er aan toe bent
    je pen kan een wapen zijn
    en verbaal ben je goed

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En dan zit ik nu waarschijnlijk als één van de eersten te lezen in Paniekspinnen en te luisteren naar de bijgeleverde cd met liedjes van Bibian. Vreemd. Maar ook mooi, heel mooi. Heb meteen nog een exemplaar van het boek gekocht voor een jarige vriendin. Bibian, bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen