Dokter

Chemo. Iets anders was er niet. Als het eenmaal is uitgezaaid is dat de enige optie. Opereren heeft geen zin, bestralen ook niet. Hoewel we er niet te veel van moesten verwachten, geen genezing in elk geval, leek het de dokter een goed idee. Een jonge vrouw als Bibian, sterk, gezond – behalve die kanker dan, die kon wel tegen een stootje. Toevallig was er net een nieuwe therapie, een driedubbele gecombineerde chemo, alleen voorbehouden aan de allersterksten, waar goede resultaten mee werden behaald. Wel wat meer bijwerkingen dan bij een ‘gewone’ chemo, maar die konden dan weer onderdrukt met aanvullende medicatie. Trots dat we door de eerste ronde waren gekomen, dat we tot een select groepje uitverkorenenen behoorden, stemden we in met het behandelplan. De therapie bestond uit een wekelijks infuus met een soort van kokende pek. De eerste keer kreeg Bibian 50 procent van de maximaal toegestane hoeveelheid. Hoewel ze er doodziek van werd was de arts positief. Ze kon het hebben. De eerstvolgende keer kreeg ze 75 procent en daarna de volledige kuur. Ik heb Bibian nog nooit zo ziek en ellendig gezien. Ze kon alleen nog kruipen, had overal pijn en kotste alles uit.

In het ziekenhuis werd haar aangeraden maar liever twee keer door te trekken na het plassen. Toen ze een keer een paar druppels urine bij het plassen op haar been morste, ontstonden er kleine brandblaren. Eten smaakte haar niet meer, maar er bleken speciale kookboeken te bestaan met recepten voor tijdens chemotherapie. De chemicaliën tasten namelijk je smaak aan. Lievelingsgerechten worden plotseling onverdragelijk; substantie wordt belangrijker dan smaak, las ik in de inleiding. En inderdaad: wat ik er ook uit kookte, Bibian wilde het niet eten.

Na de eerste kuur hadden we een afspraak met onze dokter.

Hij voelde aan Bibian’s buik, verexcuseerde zich attent voor het feit dat hij al een paar biertjes op had (het was vrijdagmiddag, half zes, ‘kan je het ruiken? ha, ha, ha!’), gaf toe dat het een zware kuur was, maar – hij mocht het eigenlijk niet zeggen, hij volgde nu uitsluitend zijn intuïtie – hij wilde toch wel kwijt dat hij hoopvol was. Hij kneep nog maar eens flink in Bibian’s lever en knikte mij bemoedigend toe. ‘Kleiner!’ sprak hij beslist. ‘Dat gaat de goede kant op.’

‘Hou me ten goede hoor!’ voegde hij er professioneel aan toe.

Na twee kuren werd er opnieuw een ct-scan gemaakt om definitief te kunnen beoordelen of de chemo aansloeg. Op van de zenuwen zaten we in de wachtkamer. Een belangrijke vergadering was uitgelopen, verklaarde de dokter zijn late komst. ‘Kom mee jongens!’ nodigde hij ons joviaal uit. ‘Dan gaan we snel kijken.’

In zijn spreekkamer startte hij zijn computer op, klikte het programma aan en zapte met ons door een driedimensionale scan van Bibian’s binnenste. Hij zoemde wat in, scrolde eens naar links en ook nog maar eens naar rechts, en mat een grote grijze vlek in Bibian’s lever met zijn digitale lineaal. ‘Helaas,’ sprak hij toen, waarna hij zijn lippen samenkneep om spijt uit te drukken. ‘Het is gegroeid. Eerlijk gezegd wist ik het al.’ Hij had de uitslag al eerder gekregen, een klein toneelstukje opgevoerd, gaf hij toe.

Voor ons bevestigde dat wat we eigenlijk al die tijd al wisten: al zal hij Bibian ook niet kunnen genezen, we moeten zorgen dat we een andere dokter krijgen.