Consolation

De laatste Emma Peel cd moet afgemaakt; Bibian was daarin ondubbelzinnig. We hadden er zo hard aan gewerkt. Eindelijk huurden we een fantastische oefenruimte in het Amsterdamse Vondelpark, waar we ongestoord op onze eigen spullen en wanneer het ons uitkwam aan onze liedjes konden werken. Een luxe, na jaren van duurbetaalde repetities in sfeerloze oefenhokken op slecht onderhouden apparatuur. De aanhouder wint, zullen wij gedacht hebben.

Liedjes waren er genoeg. Steeds beter wisten we welke kant het uit moest: geen productiepop, geen laag voor laag opgebouwde electronische ‘sound’, maar zoveel mogelijk ‘live’ gespeeld, in elk geval drums, bas en gitaar in één keer in één ruimte, onlosmakelijk verbonden, samen opgenomen als basis voor de zang.

Zo repeteerden we ook: samen spelend, naar elkaar luisterend, zo vrij mogelijk in de details, en het klinkend resultaat dus elke keer weer een beetje anders. Voor ons hield dat het spannend, levend. Wij geloofden niet in die ene ‘beste’ versie van een liedje. Een goed liedje past zowel een spijkerbroek als een rokkostuum.

Bibian zou op de nieuwe cd voor het eerst alles zingen, in de hoop tot een grotere eenheid tussen de producten van onze in de loop der jaren naar elkaar toegegroeide, maar toch in essentie verschillende schrijfstijlen te komen.

We regelden wat concerten, en ook voor publiek bleek onze nieuwe oogst goed overeind te blijven. Het moment bij uitstek om te gaan opnemen.

Dat zou gebeuren met F. met wie we al eerder gewerkt hadden, in zijn studio in Weesp. Hij kwam langs in onze oefenruimte, deed voorstellen over hoe we te werk zouden kunnen gaan, wist onze drummer A. tussen neus en lippen door te bewegen zijn zelfgeknutselde drumkit te vervangen voor een meer conventionele set en Bibian te bewegen een oude Zweedse Hagstrom bas te gaan bespelen. Dat ik niet meer mocht zingen had hij mij al eerder duidelijk gemaakt. Heel verhelderend allemaal.

En toen bleek Bibian alvleesklierkanker te hebben.

Nadat onze eerste blinde paniek een beetje gezakt was, en er een nieuwe regelmaat in ons leven kwam - drie of vier ‘goede’ dagen per week, tussen de chemo’s door - besloten we onze plannen voor een nieuwe cd door te zetten en alsnog te gaan opnemen.

Bibian wist dat ze de voltooide cd nooit zou horen; dat de laatste Emma Peel cd wat haar aandeel betreft posthuum zou worden. Maar we hadden er zo lang aan gewerkt, en waren zo enthousiast over onze nieuwe liedjes - haar nieuwe liedjes - dat we alles op alles zetten om haar aandeel in elk geval vast te leggen.

Bibian was al heel erg ziek toen trombonist en lapsteelspeler J. zijn aandeel in kwam spelen. Ze kon er in de studio niet meer bij zijn, en was eigenlijk ook niet meer benieuwd naar het resultaat. Voor de vorm vroeg ze me hoe het was gegaan, met die ontroostbaar melancholieke blik van haar die in mijn ziel gegrift staat. Het was goed gegaan, zei ik naar waarheid.

Nu nog een paar gitaardubs en dan alle nummers mixen. De derde Emma Peel cd. 
Consolation moet hij gaan heten.