Verjaardag

Gistereren heb ik Valentijn uitgezwaaid die een week op schoolreis is met zijn nieuwe klas. Ik heb op zijn verzoek zijn haar geknipt en hem geholpen met pakken. Hij is weer helemaal hersteld van zijn blindedarmoperatie en ik heb het gevoel dat het ook verder goed met hem gaat. Hij vindt het leuk op de middelbare school. Kijkt gelukkig uit zijn ogen. Hij wordt al bijna dertien.

Toen ik me onlangs in een blog expliciet had uitgelaten over zijn opa en oma was hij tot mijn verbazing boos. Ik vroeg hem waarom; was het niet waar wat ik had geschreven? Jawel, maar daar ging het niet om.

Waarom dan wel?

Eerder had hij nog te kennen gegeven dat hij oma ‘haatte’. Ik zei toen dat ik dat onzinnig vond. Je kent haar helemaal niet, jouw haat is tweedehands, je praat je ouders na, en trouwens: Bibian heeft zich nooit op die manier over haar vader of moeder uitgelaten. Ze was teleurgesteld, verdrietig, gefrustreerd en bij tijd en wijle woedend, maar haat? nee, daar was ze helemaal niet toe in staat. En ik ook niet trouwens.

Ik zei dat hij maar moest wachten tot hij wat ouder was en dan – als hij zin had -contact met haar op moest nemen. Dan kon hij zelf een oordeel vellen.

Toch bleef hij mokken over mijn blog. Ik had niet zo over oma mogen schrijven. Waarom dan niet? Ja... nou... dat was niet handig van me geweest.

Handig? Nu begon ik een vermoeden te krijgen hoe de vork in de steel zat.

Heeft het misschien iets met je verjaardag te maken? vroeg ik argwanend.

Ja, dat had het inderdaad.

Ben je bang dat oma door mijn blog nu zo boos is dat ze je geen cadeau geeft.

Dat leek hem niet onwaarschijnlijk.

Hmm, hoeveel denk je dat je had kunnen toucheren, vroeg ik zakelijk.

Hij moest een beetje lachen. Honderd euro, zei hij toen.

Een paar jaar geleden, toen opa nog leefde was dat inderdaad wat er soms op verjaardagen van de jongens naar hun spaarrekeningen werd overgemaakt. Het werd al snel vijf-en-zeventig en vervolgens vijftig. Na de dood van opa kwam er nog maar vijf-en-twintig euro. Ook in Friesland is het kennelijk crisis.

Bibian en ik wonden ons altijd weer op. Waarom deden die mensen niet eens wat meer hun best. Een bankoverschrijving met ‘gefeliciteerd’ als omschrijving is toch absurd! Waarom stuurden ze niet een leuk cadeau. Deden ze niet een beetje moeite voor hun kleinkinderen.

De jongens dachten daar heel anders over. Ze zagen die mensen toch al nooit. Voor hun kleindochter waren ze minder gul. Ik vermoed omdat Lulu ‘maar’ een meisje was. We hebben het nooit durven vragen, maar haar zelf gewoon een beetje extra verwend ter compensatie.

Ik zei tegen Valentijn dat als hij dit jaar geen verjaardagscadeau van oma zou krijgen, ik daar de volledige verantwoordelijkheid voor zou nemen, en hem zelf die honderd euro zou geven.

Dat hoefde nou ook weer niet. Bij nader inzien verwachtte hij niet meer dan vijfig.

Weet je het zeker?

Ja, hij was zeker.

Eind november zullen we het weten, maar dat is niet waarom ik me zo op zijn dertiende verjaardag verheug.