In bad

Ik zit in een bad vol schuim met Lulu.

‘In Meerle was het bad groter hè’, zegt ze ernstig.

‘Ik denk wel twee keer zo groot.’

‘En in Florence nóg groter.’

‘In Florence was het bad misschien wel vier keer zo groot.’

‘En met bubbels!’

‘Weet je nog dat we daar met mama in zaten?’

Dat weet Lulu nog heel goed.

‘In Meerle heb ik ook met mama in bad gezeten, en hier ook. Maar dat weet ik niet meer. Toen was ik nog klein.’

We zitten de herfstvakantie in een huis van vrienden vlakbij La Roche aan de rivier de Ourthe in de Belgische Ardennen. Het is misschien twee jaar geleden dat we hier voor het laatst waren.

‘Vandaag is het precies drie maanden geleden dat mama dood ging.’ zeg ik schoolmeesterachtig. ‘Wat gaat de tijd toch snel.’

‘Voor mij niet hoor,’ zegt Lulu. ‘Dat komt omdat ik nog klein ben. Maar voor jou vliegt de tijd voorbij.’ Daar moet ze vreselijk om lachen.

Lulu zegt dat ze niet rekent vanaf Bibian’s dood, maar vanaf het moment dat ze ziek werd. Dat is nu bijna een jaar geleden.

Ik vind daar veel voor te zeggen. Op dat moment veranderde ons leven ingrijpend; toen Bibian stierf was dat vreemd genoeg een minder grote overgang, minder onverwacht in elk geval.

‘Weet je nog dat mama dood ging?’ vraag ik.

‘Niet echt...’ zegt ze. ‘Ik was even de kamer uit gegaan omdat mama zo eng schokte. Toen ik weer binnenkwam zei je dat ze dood was.’

‘Is dat zo?’ Ik weet het niet meer.

‘Ik zag alleen haar voeten toen ze dood ging.’ zegt Lulu cryptisch.

Ik wil het bad laten leeglopen, maar dat mag nog niet van Lulu. Zij vindt het heerlijk om met haar vader in een schuimbad te zitten.

‘Ik dacht dat jij eerst dood zou gaan.’ zegt ze. Eerst jij, dan mama, dan Valentijn, dan Swip en dan ik. Of nee, eerst nog Assepoes en Wally natuurlijk. Poezen worden niet zo oud.’

‘Dat had ik eigenlijk zelf ook gedacht,’ zeg ik, ‘maar het is anders gelopen.’

Ik zie dat Lulu weer luizen heeft. Dat is echt om gek van te worden. Het is bijna niet te doen om haar elke dag te kammen, en dat luizenspul is onbetaalbaar.

Ik vind dat Lulu er best gelukkig uitziet. Ze kijkt iets te wijs uit haar ogen voor een meisje van zeven, maar wel met een vrolijke glans.

En zelf voel ik me ook gelukkig. Licht verdoofd door mijn verdriet, maar toch gelukkig. Dat kan dus kennelijk: je tegelijk gelukkig en ongelukkig voelen. Geen onprettig gevoel.

Ik trek de stop uit het bad, ondanks hevige protesten. Het ziet er naar uit dat het opnieuw een prachtige dag gaat worden. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht. We gaan in de tuin ontbijten, ik ga pannekoeken bakken.