Crisis

 

Swip Huilt. Hij is ontroostbaar. Het is elke nacht hetzelfde patroon: om een uur of acht gaat hij zoet slapen, maar wanneer wij tegen elven zelf naar bed gaan wordt hij wakker. Het is duidelijk dat hem iets dwars zit, maar wat? Hij heeft geen vieze luier, honger heeft hij ook niet. Heeft hij het warm of juist koud? Het huilen is overgegaan in krijsen. Moeilijk om daar kalm onder te blijven.

Om een uur of één gaat de bel. Twee politieagenten vragen of ze binnen mogen komen. Dat mag. De bovenbuurvrouw heeft ze gebeld, had kennelijk genoeg van het lawaai.

Ze willen ook in de kinderkamer kijken. Valentijn is diep in slaap, maar Swip bekijkt nieuwsgierig het bezoek. Hij vergeet even te huilen.

Ik vraag of ze Swip gaan arresteren, maar dat is niet het geval. Ze wensen ons het beste met onze kinderen en vertrekken. Swip begint weer te huilen.

Wij zijn radeloos.

‘Waarom moest jij ook zonodig nog een kind.’ roep ik constructief. ‘Een huilbaby. Net wat we nodig hebben.’

‘Hij is helemaal geen huilbaby. Die huilen dag en nacht. Swip huilt alleen van elf tot vier.’

‘Het was een belachelijk idee om nog een kind te nemen in dat kleine rothuis van ons.’

‘We vinden wel wat. Ik ga bij Swip liggen. Maak je niet zo druk.’

Zo was het elke nacht. Eerst sliepen we met z’n vieren in onze enige slaapkamer, maar toen het behang daar begon te schimmelen van de condens kochten wij een bedbank en verhuisden naar de woonkamer. Bibian had een baantje bij een computer tijdschrift en twee dagen per week bleef ik ’s morgens achter met een ontroostbare Swip en een paar flesjes gekolfde melk.

Componeren was onmogelijk. Alles was onmogelijk. Het huis was overvol; boeken stonden dubbelgeparkeerd, cd’s ook, er was nogal wat antiek dat ik van mijn vader had geërfd waar we de ruimte niet voor hadden met onze drie kleine kamertjes. Het huis was zeer gehorig en onze dove benedenbuurman had dag en nacht zijn televisie op topvolume. Wanhopig zochten we naar een groter huis, maar met ons krappe budget en onze onrealistische wooneisen was dat niet gemakkelijk.

Ik bracht nogal wat tijd depressief op de bank door. Ik voelde me als componist miskend, met ons bandje wilde het maar niet lukken en ik voelde me na zeven jaar gevangen in mijn gezin.

Bibian kreeg er genoeg van. Eindeloze nachtelijke ruzies terwijl zij vroeg op moest. We moesten misschien maar een tijdje uit elkaar. Kon ik niet ergens gaan logeren? Ik beloofde er werk van te zullen maken, maar ondernam niets. De gedachte ook nog Bibian kwijt te raken verlamde mij volkomen.

Zover kwam het gelukkig niet. Door bemiddeling van mijn tante M. werd ons net op tijd een veel groter maar toch betaalbaar huis in ruil aangeboden. Swip hield op met huilen en ging naar de peuterspeelzaal, ik kreeg als componist mijn eerste speelfilm aangeboden, en nog voor we verhuisden was Bibian opnieuw in verwachting. Einde crisis.

Lulu werd als enige van onze drie kinderen thuis geboren. In de woonkamer van ons nieuwe huis. Een kadootje.