Meer dan toen je nog leefde, heb ik het gevoel
me in een wachtkamer te bevinden. Toen was het duidelijk waar we op wachtten:
de dood. Nu is het niet meer zo duidelijk. Er gebeurt van alles, maar de zin,
de richting ervan ontgaat me soms een beetje.
Ik schrijf elke dag mijn stukje, zie dat het
gelezen wordt, krijg veel respons, maar tegelijk realiseer ik me dat het niet
eindeloos zo door kan gaan. Er komt een moment dat ik er het nut niet meer van
inzie, de discipline niet meer op kan brengen, of domweg niets meer te zeggen
heb.
Er komt veel op mij af. Ik zal niet ontkennen
dat ik ook geniet van al die aandacht. Ik word uitgenodigd mijn verhaal in de
krant, in tijdschriften, in het theater, voor de radio en op de televisie te
komen doen. Er is belangstelling om mijn stukjes in boekvorm te publiceren. Men
leeft mee. Mensen spreken mij aan, ik word herkend op straat. Daar heb je hem
weer: de bekende weduwnaar, met zijn rode hoedje.
Ik mag onze liedjes nu overal komen zingen.
Eerst zong jij ze, met je niet bestudeerde, intens melancholieke geluid; met je
onnavolgbare Sinatra timing, en die eindeloos aangehouden klinkers. Nu doe ik
het. Ik doe het heel anders natuurlijk, in andere toonaarden, andere tempi. Ik
wil ook geen tweedehands Bibian zijn. En: ik lijk er mee weg te komen; zolang
niemand het me verbiedt, blijf ik ze spelen. Ik werk zelfs al aan nieuwe
liedjes, hoop er beter in te worden, mijn krappe repertoire uit te breiden.
Het is allemaal nieuw en nog onduidelijk waar
het toe zal leiden, maar ik ontmoet nieuwe mensen, sluit nieuwe vriendschappen,
kom op nieuwe plaatsen.
Het voelt vreemd genoeg ook een beetje alsof
ik een kans heb gekregen. De kans om een totaal ander leven te beginnen. Mezelf
opnieuw uit te vinden, nieuwe kleren te dragen, opnieuw een beginner te zijn,
een amateur, maar dan met de ervaring die ik de eerste keer niet had; iets waar
ik vroeger wel eens van droomde. Niet omdat ik ongelukkig was, maar omdat het
zo onvoorstelbaar en onbereikbaar leek. Zo ver verwijderd van ons goed
georganiseerde, geoliede leventje.
De enige constante is nu nog mijn verdriet. Ik
wilde dat ik het met je kon delen, zoals we vroeger alles deelden. Ze zeggen
dat het niet weggaat, maar dat de scherpe randjes er mettertijd vanaf slijten.
Dat zou mij dan troost moeten bieden. Maar ik weet niet of ik daar wel op wil
wachten; verdriet zonder scherpte en diepgang lijkt me veel erger,
onherroepelijker, meedogenlozer. Alsof iemand je steekt met een bot mes.
Verdriet moet pijn doen, prikken als een glas ijskoude Coca Cola. Anders heb je
er niets aan. Een dof eindeloos, maar niet zo heel erg verdriet lijkt me ook
geen recht aan jou doen. Jij verdient beter.
Ik kan het er wel bij hebben: mijn hart is
groot genoeg.
Je bent zo puur en eerlijk...
BeantwoordenVerwijderenJa, je wordt herkend, je krijgt nieuwe kansen, mensen herkennen je en leven met je mee, je krijgt gratis ipods, je mag zingen optreden schrijven... Maar God Klaas, neem die kansen maar aan, want alle kansen van de wereld vallen in het niets bij wat jullie is overkomen. Jij verloor je vrouw, maar je kinderen verloren hun mama, en je zou alle kansen meteen overboord gooien mocht je Bibian ermee terugkrijgen. Aan één ding twijfelt niemand: je liefde voor Bibian, ook die is eerlijk en puur. En verdriet, dat mag ook puur zijn, en rauw... je bent sterk, en kan het blijkbaar wel dragen, als een rugzak die je permanent op de schouders hebt. Soms kan je hem wel even afzetten, maar mettertijd raak je er aan gewend, en hoort die gewoon bij je.
p.s. Moest wel lachen toen ik las, 'de weduwenaar met dat rode hoedje', 't wordt misschien tijd om eens uit te kijken naar een ander modelletje?
Zoals je een jaar geleden niet wist hoe je situatie nu zou zijn, laat staan je je een voorstelling had kunnen maken van het feit dat Bibian ziek zou worden, sterven en jij alleen met de kinderen verder zou moeten, kun je je voorstellen hoe jouw geschiedenis zich gaat ontwikkelen en hoe je verhouding tot je verdriet zal zijn. Echt, die dingen gebeuren en het is beter in het heden te leven, dan je grote voorstellingen over de toekomst te maken.
BeantwoordenVerwijderenSta wel open voor en wees nieuwsgierig naar hetgeen om de hoek staat en blijf vooral schrijven! Je bent een enorm goede schrijver en je kunt tenminste overweg met woorden om je weg te beschrijven. Misschien een column? Je hebt zeker iets te melden. Wie weet blijft Bibian niet meer de hoofdrol spelen in je geschriften, ooit, maar dat maakt het niet minder reëel wat jullie samen hadden en hebben en de emoties die daar bij horen. Het zet zich voort in jou en de kinderen, op welk niveau ook.
Persoonlijk gun ik jou alle kansen!
eens schreef je:
BeantwoordenVerwijderenje wilde wat anders doen
je krijgt alle kansen
en doet nu eindelijk
iets anders en meer
grijp ze die kansen.............
dan is alles
niet voor niets geweest
het heeft allemaal nut
en natuurlijk
het verdriet blijft
nu nog rauw
later zul je begrijpen
wat mensen bedoelen
de scherpe kantjes zijn er af
maar het gemis blijft
altijd.................
Denk dat je het reeël inschat, nu staat het levensvehaal van Bibian en van jullie volop in de belangstelling, maar eens zal het "gewone" leven zich aandienen en komen er weer anderen in de belangstelling, al kun je je dat waarschijnlijk amper voorstellen. Maar dat er een kans op je ligt te wachten, dat is zeker. En dat je Bibian daar de rest van je leven in zal missen is ook zeker!! En geloof mij, dat verdriet blijft vlijmscherp aanwezig.
BeantwoordenVerwijderenNeeltje, ik sluit me hierbij aan. Maar nu komen de vragen.
VerwijderenIs er iets na de dood? Zien we onze dierbaren ooit terug?
Waarom gaan de goeien vaak het eerste en niet de slechterikken.
De tijd voor onze geboorte? Niks van bekend. Nooit heeft iemand ons laten weten hoe het aan de andere zijde is.
Ieder geloof heeft weer zijn andere invulling, dus niemand weet het.
Een tunnel van licht dat ik wel eens vernomen.
Hoop doet leven (of zijn we enkel als dieren maar dan met hersenen)?
Paul.
Klaas,
BeantwoordenVerwijderenIn elke wachtkamer zit er minimaal 1 deur: ja, daar is de dood door gekomen, maar die deur blijft open en dicht gaan; daar kunnen ook mooie dingen door naar binnen komen, kansen die je - als je gevoel het toelaat - kan grijpen. Niets moet. JIJ bepaalt.
Dat je "geniet" van de aandacht is alleen maar fijn. Niet dat een ander jouw pijn/gemis kan voelen, maar het laat de mooie kant van mensen zien: betrokkenheid.
Wat zou het probleem zijn als je niet elke dag je stukje meer zinvol acht? Sla je toch gewoon een dag over. Blijf het wel "ter ere van Bibian" doen en val niet terug op flutstukjes die iedereen kan schrijven en waar niemand op zit te wachten.
Wat anderen zeggen over scherpe kantjes: alleen jij kan merken als dat moment gekomen is en dat zal - uiteraard - heel geleidelijk gaan. Ook hier weer is dat voor iedereen verschillend.
Niets veranderen aan dat rode hoedje!
BeantwoordenVerwijderenje bent werkelijk een kei in het verwoorden van ja diepste gevoelens...andere voelen, denken maar weten dat echt niet zo onder woordent ebrengen! Ik geniet van je columns als is dat een raar woord om het verdriet wat eraan ten grondslag ligt. Wanneer je samen bent enhet leven 'loopt'dan dnek je maar dat je weet wat er komt, waar je heengaat en met wie..maar het is geen zekerheid, dat heb jij wel ondervonden... Ook nu...je ervaart het als anders en onzekerder maar het is niet onzekerder als eerst...je kunt het je alleen niet meer inbeelden als eerst... maar het komt goed...met jou en jouw kinderen, daar heb ik alle vertrouwen in, stom he, alleen maar op basis van wat en hoe je je dingen (om)schrijft...mijn vertrouwen heb je: het komt goed met jullie, het IS goed met jullie!
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel