Alleen

 

De vanzelfsprekendheid is weg. Jij hield van mij, en wat er ook gebeurde, als ik ruzie had gemaakt, me tekortgedaan voelde, afgewezen werd of me ‘gewoon’ ongelukkig en onzeker voelde: jij was er altijd voor mij. Het gevoel deel uit te maken van iets groters dan ikzelf, ergens bij te horen. Jou als mijn vrouw te kunnen voorstellen, of jou mij als jouw man te horen introduceren. Het duurde even voor we daar aan wenden, nadat we getrouwd waren. Vrouw in plaats van vriendin te zeggen. Man in plaats van vriend. Nieuwe woorden.

Thuis komen in ‘ons’ huis: hier wonen wij. De zekerheid straks weer met jou in bed te liggen. Praten over de kinderen, plannen maken, leg die iphone nou eens weg, zullen we vrijen, nee, te moe, hoe laat is het, toch maar wel.

Nu moet ik alles zelf verzinnen. Eigenlijk vind ik het niet eens zo moeilijk, al die dingen die jij altijd deed, waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen in mijn blinde paniek toen je ziek bleek te zijn: regeldingen, zakelijke dingen, jij volgde ook maar gewoon je intuïtie. Jij deed het omdat ik het niet deed. Nu doe ik het omdat jij het niet meer doet.

Ik vond het leuker toen jij het nog deed. Omdat jij het deed. Wel zo makkelijk. Dan kon ik een beetje mopperen als je het niet goed deed, en jij mopperen dat ik het dan maar zelf moest doen, wat ook weer niet de bedoeling was. Nu valt er niets meer te mopperen. Maar ik wen er al aan. Ik doe zo veel mogelijk alle dingen die gebeuren moeten; denk er al niet meer over na.

Ik geloof niet dat ik een hekel aan mezelf heb. Ik vind mezelf eigenlijk best symphatiek. Soms een beetje manisch; lichte neiging tot dwangneurose, maar goed beheersbaar.

Langzaam begin ik me de onherroepelijkheid van je afwezigheid te realiseren. Dat dit niet voorlopig is: ik alleen met onze kinderen, en de avonden helemaal alleen. Dan slaat de schrik mij om het hart.

Vriendin H. zei dat mensen zich eenzaam voelen als niemand ze corrigeert. Als er niemand is die ze aanspreekt op hun gedrag. Ik denk dat daar wel wat inzit. Daar heb ik ook het meeste behoefte aan: commentaar. Op hoe ik me kleed, wat ik beweer, of ik nog wel lekker ruik, hoe ik overkom. Iemand die af en toe eens flink boos op me is. Daar voorzien de kinderen wel een beetje in, maar dat is toch niet hetzelfde.

Ik mis de vanzelfsprekendheid van intimiteit. Ik bedoel daarmee niet seks, hoewel ik die natuurlijk ook mis, maar meer nog: elkaar even aanraken, tegen elkaar aanzitten, beetje hangen op de bank, samen in bed liggen. En ook: niet alles te hoeven uitleggen, erop vertrouwen dat jij wel weet wat ik bedoel als ik weer eens vaag ben en zelf ook niet helemaal precies weet waar ik het over heb. Niet alles te hoeven uitleggen of me te moeten verdedigen.

Het is natuurlijk ook een kans die mij geboden wordt: alles opnieuw uit te vinden. Alles wat benoemd en bezworen was opnieuw te moeten definiëren. Ik had hem liever niet gehad, die kans, maar nu ik hem heb gekregen wil ik hem ook niet laten liggen.