Offa's Dyke

Een van de eerste reizen die Bibian en ik samen maakten was naar Groot Brittanië. Heel laat in het jaar besloten wij een voettocht langs de grens van Engeland en Wales te maken, over het eeuwenoude Offa’s Dyke pad. Overdag liepen wij lange mijlen, soms over de resten van de aarden wal die de Angelsaxische koning Offa daar had laten aanleggen ter verdediging tegen invallen van de Kelten uit Wales, soms over zandpaden, dwars door velden met grazende stieren die ons aanstaarden met hun ondoorgrondelijke blik, over met hoge varens begroeide heuvels en door schaduwrijke bossen, en ’s nachts sliepen wij op ongemakkelijke springverenmatrassen in bed and breakfasts of kleinere hotels. Soms scheen de zon, maar meestal regende het. Een enkele keer viel er zelfs natte sneeuw. ’s Zomers is dit een druk belopen route, maar nu kwamen we niemand tegen.

Ergens halverwege logeerden we in een door Oostenrijkers gedreven herberg met koekoeksklokken in de vochtige kamers en sleetse jachttrofeeën aan de muur, waar wij kaasfondue en geschnetzelte aten met veel witte wijn erbij. De volgende dag zouden wij de Black Mountains bedwingen, een lange heuvelrug met een prachtig uitzicht over Wales. Het zou slecht weer worden, was ons voorspeld, maar we lieten ons niet tegenhouden.

De klim omhoog verliep voorspoedig, het waaide een beetje, maar de zon scheen. Eenmaal boven trok de hemel dicht en begon het steeds harder te waaien. Het was een lange wandeling en het pad was niet overal even gemakkelijk herkenbaar.

’s Middags werd het steeds donkerder en begon het te miezeren. Eerst nog een beetje, maar al snel striemden hevige regenvlagen ons in het gezicht. Het waaide nu zo hard dat we elkaar niet meer konden verstaan, ook niet als we schreeuwden. Ik kon zonder omvallen met mijn gevulde rugzak in de wind hangen. Het werd nu echt donker en we waren al een tijdje geen houten bordje met een eikel meer tegengekomen, de officiële routemarkering van Offa’s Dyke. Ik ben redelijk stressbestendig, maar nu raakte ik totaal in paniek. Op de slechts met hei begroeide top van de Black Mountains was nergens een plek om te schuilen of even uit de wind te zijn. Bibian zag hoe bang ik was en hoewel ze zich de relatieve ernst van de situatie realiseerde en zelf ook geschrokken was, wist ze haar kalmte te bewaren. Ze zocht en vond een voetpad naar beneden en nam mij op sleeptouw.

Beneden kwamen wij uitgeput en totaal doorweekt bij een grotere weg. Twee nette Engelse dames wezen ons de richting naar het stadje Longtown en een hotel dat open was. ‘They’ll never want to do that again,’ zeiden ze hoofdschuddend tegen elkaar, ‘walking Offa’s Dyke late November.’

Zoals bij vrijwel al onze beslissingen hadden we nauwelijks nagedacht over de consequenties: ik had een boel geld verdiend met de muziek voor de tv-serie Zwarte Sneeuw en we hadden zin om daarmee iets leuks te doen.

Zo is het ook altijd gebleven; we hebben er nooit spijt van gehad.