Verliefd

Ik verlang zo naar de liefde. Naar de wanhoop van de liefde, naar de lange wachttijden. Eerst had je mijn aandacht getrokken; toen nam je genadeloos bezit van mij, daarna begon het wachten, de pijn, het voelen van de pijn en de angst. 

Ik wil het, ik wil je. Je bent zo mooi, zo mooi, te mooi, alles aan je is perfect. Je lacht me uit. Met je ogen; je ogen die glinsteren.

Wat zou ze denken? Zou ze ook aan mij denken? Natuurlijk niet, waarom zou ze, ze kent me immers niet. Nog niet. Ik moet, ik moet iets doen, iets verzinnen. Ik weet niet waar ze woont, ik weet haar nummer niet, ik ken haar vrienden niet. Er is maar één plek waarvan ik weet dat ze er soms is, dat ze er één keer was. Daar. Daar te zijn; steeds heen te gaan. Er te zitten, te denken: ze kan nog komen.

Het is zoet en bitter. Hoe zou ze ruiken, haar adem, zou die zoet zijn, of zoetzout. Warm! Zeker warm. Als ik heel dicht bij haar was, zou ik dan iets weten te zeggen, of alleen stamelen. Gelukkig ben ik goed in stamelen, altijd geweest.

Stamelen en vuurrood worden. Dat gloeiende gevoel in mijn wangen, daar ben ik een expert in. Niets weten uit te brengen kan ik ook heel goed.

Ik moet een lijstje van mijn kwaliteiten maken. Dan kan ik haar vertellen waar ik goed in ben. Een goede indruk maken om haar te overtuigen.

Je benaderen is het allermoeilijkste. Althans: zonder mezelf belachelijk te maken.

Ik zou graag voor je koken, boodschappen doen: ook een lijstje. Twijfel. Wat zal ik maken, drie gangen of twintig. Beter drie, anders vertrouwt ze het niet. Niet te veel drinken, geen wartaal uitslaan. Zorg dat je goed uitgerust bent.

Hoe krijg ik je aan mijn tafel. Wat kan ik verzinnen dat het aannemelijk maakt dat jij bij mij zou komen. Je kent me niet. Ik ken je niet. Ach wat, ik ken je wel. Je weet alleen nog niet hoe leuk ik ben, wanneer ik wel iets uit kan brengen. Als je maar niet zo spottend naar me keek, niet de hele tijd.

Ze weet het natuurlijk allang. Ze had het meteen al door. Vandaar die blik. Kom maar op jij, je maakt geen schijn van kans. Jongens zoals jij maken bij mij geen schijn van kans. Ik had het kunnen weten.

En dan: je overal zien. Fietsen door de stad, rare omwegen maken.

Waar zou ze zijn? Waar zou ze wonen? Wat zou ze doen? De symptomen: pijn, koorts, een droge mond, pleinvrees, evenwichtsstoornissen, concentratiestoornissen.

Bijna net als hoe het was toen je ziek werd. Angst is hetzelfde als verliefdheid, weet ik nu. Maar ik mis het zo, ik mis je zo. Ik verlang zo naar dat heel erg ziek zijn, het heel erg te pakken hebben, de blinde paniek, als ze maar... als ze maar niet... Dat nog één keer te voelen. Jouw overwinnaarsblik. Nog niet van jou te zijn. Het radeloze willen.