Uit eten

Bibian en ik hadden bedacht dat we één keer in de maand met de kinderen uit eten zouden gaan. Als een soort van gedragstraining; het moest dan wel gezellig zijn, anders werd het experiment meteen weer afgeblazen. Dus geen gemopper of geruzie aan tafel, voorbeeldige tafelmanieren en uiterste beleefdheid ten aanzien van het bedienend personeel. We probeerden kindvriendelijke restaurants uit te zoeken, niet alleen voor wat betreft de kaart, maar ook niet te duur, niet te opgeprikt en de tafeltjes liefst niet te dicht op elkaar.

Valentijn had meestal snel zijn keuze gemaakt; hij vond toch niets lekker, at zelden meer dan drie happen van wat hij op zijn bord kreeg, maar vond het wel heel gezellig.

Lulu wilde nooit iets anders pasta met tomatensaus, maar dan zonder blaadjes. Daarmee bedoelde ze basilicum. In de meeste restaurants was de kok daar wel toe bereid.

Swip nam zijn tijd voor de kaart. Hij overwoog bijvoorbeeld de fazant te nemen, maar wilde dan weten of die ook met een andere vulling kon. En wat was precies een remouillade?

Ondanks dreigementen dat het anders echt de laatste keer was geweest, verliep zo’n avond nooit helemaal vlekkeloos, maar het was in retrospect toch leuk genoeg om het de volgende maand te herhalen. Wij vonden het nu eenmaal belangrijk onze kinderen de kunst van het buiten de deur eten bij te brengen.

Gisteren ben ik met Lulu en Swip bij Bazar gaan eten in de Albert Cuypstraat. Valentijn is op schoolreisje en ik vond dat wij ook wel een uitje hadden verdiend.

Bazar is een zeer groot restaurant met een ‘Oosterse’ keuken, niet erg verrassend, maar wel gezellig en absoluut geschikt voor kinderen. Minpunt is de erg vermoeiende akoestiek en de naar mijn smaak te luide muziek. De bediening is voorbeeldig.

Zolang het nog kon zijn we hier met enige regelmaat met z’n vijven gaan eten. We namen dan ‘koud vuur’ sterretjes mee die we vooraf afstaken bij wijze van familieritueel. Eén voor allen, allen voor één, zeiden we dan, in de hoop dat Bibian niet dood zou gaan.

Nu zaten we met z’n drieën aan een tafeltje. Lulu vond niks lekker en was boos op mij. Swip was stil en afwezig.

Waarom ben je boos Lulu?

Dat weet je best papa.

Ik weet het echt niet. Wil je het me alsjeblieft vertellen?

Nee.

Maar dan kunnen we het ook niet uitpraten.

Hmmm.

Is het iets wat ik gezegd heb?

Nee.

Iets wat ik gedaan heb?

Nee.

Dan weet ik het niet Lulu.

Je weet het wel.

Ik probeerde de stemming erin te houden maar merkte dat ik zelf ook niet zo lekker in mijn vel zat.

Is het soms iets anders?

Ja.

Ben je verdrietig?

Ja.

Dat dacht ik al. Ik ook Lulu.

Zonder Bibian is uit eten gaan gewoon niet half zo leuk meer. En het voelde ook een beetje als verraad om zonder haar in de Bazar te zitten. Dat had ik me van te voren niet gerealiseerd.

Lulu kwam bij mij op schoot zitten. We namen Turks Fruit en Baklava met engelenhaar toe. Dat hielp een klein beetje.