Wachten

Wat een druilerige dag. De lucht is asgrauw, het miezert. Geen spectaculair weer; als het nou onweerde, stormde en hagelde, dan kon ik er nog wat mee. Nu kan ik het alleen maar op mezelf betrekken.

Ik slaap nog altijd slecht, maar ik slik geen pilletjes meer. Liever moe. Eerst lag ik wakker omdat ik het niet stil kon krijgen in mijn hoofd, nu lig ik gewoon wakker, te wachten op de slaap die niet komt.

Ook sterven is wachten, in elk geval voor degenen die achterblijven.

Ik denk aan Bibian. Ik weet nauwelijks wat er in haar omging, die laatste uren. Ze zal wel geweten hebben dat het bijna zover was. Ze wilde opstaan, was boos. Ik zei dat ze moest gaan liggen, dat ze niet meer op haar benen kon staan. Wat ook zo was.

Een tijdje later zat ze opnieuw op de rand van het bed. Ik wil opstaan! zei ze nog bozer dan de eerste keer. Ze was het al bijna niet meer. Bijna alles wat haar tot Bibian had gemaakt was er af. Ze was een soort boos machientje geworden dat maar niet wilde stoppen met leven. Een koppig, boos mechaniekje.

Ik legde haar neer. Smeekte haar om te blijven liggen: geloof me nou, je kunt helemaal niet meer staan, je bent veel te zwak.

Boos dreef ze weg in haar morfine halfslaap. Het was warm en benauwd in huis. Heel ander weer dan nu. Ik wist – niet echt natuurlijk, maar toch – dat dit de laatste dag was. Het was op. Haar veel te korte leven was haast voorbij.

Maar weer kwam ze overeind. Opstaan, zei ze, nu nog bozer dan eerst. En eindelijk begreep ik wat ze bedoelde. Ze moest naar de W.C. Door de morfine werkten haar darmen niet goed; duurde het soms dagen voor er wat uitkwam.

Ik schoof de postoel aan het bed en tilde Bibian erop. Ze zei niets, maar dit was wat ze wilde. Met een laatste enorme krachtsinspanning perste ze haar darmen leeg. Ik tilde haar voorzichtig terug op bed en begon haar te verschonen. Toen ik opkeek zag ik tot mijn ontzetting dat ze dood was. Ze had niet willen sterven met volle darmen. Tot op het laatst dikteerde zij de voorwaarden.

Er zijn er die zeggen dat het beter is die laatste periode van aftakeling te vergeten. Dat ik me beter kan herinneren hoe het was toen Bibian nog gezond was. Maar waarom eigenlijk? Ik heb tot de laatste seconde van haar gehouden, van haar moed, haar woede, haar koppige verzet en haar sterke persoonlijkheid.

Voor mij was ze zeker niet minder mooi in die laatste ogenblikken. Het zijn immers allemaal kleine stukjes van het mysterie dat ze voor mij was: Bibian.