Sporen

Bibian, Bibian, hoe kan ik je trouw blijven als het leven maar voortjakkert en mij op sleeptouw neemt. Ik wacht op je, denk nog steeds dat je er straks gewoon weer bent. Dat je aan tafel zit met je laptopje open wanneer ik thuiskom met de kinderen, terug uit school. Dat we toastjes met roerei en bieslook maken, en iets anders voor Swip, die daar niet van houdt.

Zal je het echt zijn, of alleen een transparante verschijning, met die droeve glimlach van de foto op het omslag van je boek. De Mona Lisa is er niets bij.

Als je een beetje rond komt zweven heb ik het misschien liever niet. Dan kan ik net zo goed naar een van onze filmpjes kijken. Je mag alleen terugkomen als je het helemaal bent. En je moet ook niet te lang wachten.

We maken namelijk van alles mee. Sinds mijn debuut op je begrafenis heb ik al drie keer in mijn eentje opgetreden. Ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou durven. Valentijn is aan zijn blindedarm geopereerd en knapt al weer op, en Swip is zijn iPod kwijtgeraakt. Hij moest en zou hem meenemen op schoolreisje. Ik heb een half uur op hem ingepraat, maar tevergeefs. Hij durfde het me niet te vertellen toen hij thuis kwam. Lulu heeft een nieuwe pyama en mallotjes. E. heeft aangeboden samen met mij door haar garderobe te gaan. Ze is gegroeid; niets past haar meer.

Ik heb foto’s en tekeningen van mijn moeder laten inlijsten en opgehangen. Heel langzaam verandert het huis, veranderen wij, verandert de stad, de wereld. Straks herken je niets meer terug.

Ik ga er van uit dat jij niet meer zult veranderen, als je nog ergens bent. Dat je daar altijd de Bibian zal zijn die ik gekend heb. Eeuwigheid en verandering, dat gaat niet samen.

Je bent zo ondubbelzinnig weg; ik snap niet hoe je het doet. Ben je druk, waar je nu bent, heb je geen tijd meer voor me? Je was altijd al druk. Ik ken weinig mensen die zoveel deden als jij.

Ik voel de ruimte om mij heen hier in huis. Onze ruime, lichte en hoge kamers, en jouw afwezigheid daarin. De tafel waar je niet aan zit, de stoel waar je niet op zit. Je staat niet buiten mijn zichtsveld in de keuken iets uit de ijskast te pakken, ik hoor je niet boven de was ophangen.

Je afwezigheid is drukkend, en suggestief. De dwingende aanwezigheid van een sterke persoonlijkheid, maar dan alleen in potentie. Een ‘bijna’ zijn.

Zou iemand die jou niet gekend heeft dat hier in huis ook zo voelen? Ik denk het niet. Het zijn sporen van jou in mij. Dat is wat er van je overblijft: sporen die nu langzaam maar onherroepelijk uitgewist worden. Indrukken, verhalen. Ik vertel de kinderen over jou, zij vertellen mij over jou. Zo houden we je vast. Delen we je nog een tijdje. We zijn er nog niet klaar voor, om je weg te laten zweven als een Chinese wenslampion.