Oh! Darling

In maart 1969 zat ik op de Amsterdamse Montessorischool. In het Hilton hotel aan de overkant van de Willem Witsenstraat logeerden John Lennon en Yoko Ono. Mijn klasgenootje W. - ik zal haar nooit vergeten, ze had prachtige blonde krullen en een licht spottende blik die ik tegelijk intmiderend en onweerstaanbaar vond - wist dat iedereen welkom was op hun hotelkamer op de bovenste verdieping.

Zullen we samen gaan, zei ze op een ochtend. In mijn herinnering hadden we al een paar keer de Rolls Royce van het megalomane zendingsechtpaar staan bewonderen op de parkeergarage van het hotel.

Ik was Beatlefan. Als ik voorzichtig was mocht ik thuis op de mono pick-up van mijn vader zelf hun singletjes opzetten. You can’t do that, een vroege southern-rock pastiche, was een van mijn favorieten. Hoe harder hoe beter.

Ik durfde niet. Ik weet niet meer waarom, maar ik ben niet gegaan. Misschien was ik wel banger voor W. dan voor Lennon en Ono.

W. is wel gegaan. Zij kwam trots terug met handtekeningen en – alweer in mijn herinnering – een tekeningetje van John met opdracht.

Ik heb meer Beatle herinneringen, maar deze neemt een prominente plaats in.

The Beatles hebben eigenlijk alles goed gedaan. Zij zijn die ene kans die niet in getallen uit te drukken is, dat alles op het juiste moment bij elkaar komt. Ze begonnen op het moment dat de jeugd voor het eerst een economische faktor en een afzetmarkt werd. Ze waren een bizarre combinatie van elkaar aanvullende talenten en good looks, en wisten zich te omringen met precies de goeie boeven om dat talent te gelde te maken. Ze zijn op het juiste moment gestopt – zelf denk ik nu dat ze met hun zwanenzang, het licht symfonische Abbey Road, eigenlijk al over hun hoogtepunt heen waren. Ze hebben niet pijnlijk gereünieerd. John is precies op het goede moment gestorven (dit bedoel ik zuiver historisch, het blijft natuurlijk een tragedie) om dit voor altijd onmogelijk te maken.

Soms denk ik wel eens dat Bibian een beetje mijn ‘Beatles’ is geweest. Zij was onwaarschijnlijk getalenteerd en heeft eigenlijk ook alles goed gedaan. Ik denk dat wij elkaar goed aanvulden.

Misschien is zij ook wel precies op het goede moment gestorven. Nu heb ik alleen maar goeie herinneringen en ben ik trots dat ik ‘erbij’ was. Ik kan zonder enige bitterheid haar en onze nalatenschap beheren. Onze kinderen naar school brengen. Misschien zijn wij ook wel op ons hoogtepunt gestopt. Was het alleen maar minder geworden. Waren we doorgebroken met Emma Peel om nog een stuk of wat matige cd’s af te leveren, of bitter geworden omdat we niet genoeg succes hadden met wat we deden. Was Bibian niet gaan schrijven en had ik het – na een stevige midlifecrisis – aangelegd met een in mijn ogen waanzinnig getalenteerde achtergrondzangeres van 21 en-een half.

Abbey Road verscheen iets later datzelfde jaar. Op een verjaardagsfeestje bij W. schuifelden wij op Oh! Darling. Ik herinner me nog het gevoel van trots, actualiteit en opwinding om te mogen luisteren naar, en te dansen op de hipste muziek die ik ooit had gehoord. Op dat moment te leven. En zo was het ook met Bibian.