Priem

Bijna dertig jaar geleden was ik met R. voor het eerst in Spanje. In Barcelona logeerden we in Hostel New York, een tot de verbeelding sprekende naam, maar in feite het allergoedkoopste hotel dat we konden vinden. Geld hadden we niet, net genoeg om te kunnen eten en slapen. Steeds opnieuw verdwaalden we in de binnenstad met zijn lange rechte straten en dwarsstraten, vrijwel zonder diagonalen. New York schijnt er naar gemodelleerd te zijn. Winkeltjes die onze aandacht trokken waren spoorloos verdwenen wanneer we ze opnieuw zochten, om soms op mysterieuze wijze ergens anders weer op te duiken. Drukke straten waar we in de zon op een terras hadden gezeten, waren plotseling uitgestorven, met alle rolluiken naar beneden. Vergeefs probeerden we er de logica van te doorgronden. Catalaans verstonden we niet, we waren ver van huis.

Na een bezoek aan het Miró museum, de beroemde schilder van vrolijke behangmotiefjes, verdwaalden we opnieuw, maar nu in een gigantische verlaten vuilstortplaats in de heuvels rond Barcelona waar het al begon te schemeren. Ruzieënd boven de plattegrond vonden we te voet onze weg terug naar de stad.

We ontdekten het Park Güell met zijn muurtjes van mozaiek in felle kleuren met veel blauw, zagen huizen met rare scheve balcons en kwamen bij de Sagrada Familia, waarvan het middenschip toen nog niet stond. R. zwaaide vrolijk vanuit een hoog torenraam terwijl ik beneden plaatsvervangend hoogtevrees had. Suikertaart in aanbouw. Is dit mooi? Het is in elk geval zo groot en zo veel dat je er niet omheen kunt. Een beetje zoals de verfilming van The Lord of the Rings.

Ik geloof dat het mij te frygisch is, te decoratief, ornamenteel. Eindeloze praltrillers om te verdoezelen dat er eigenlijk geen melodie is.

We aten in de goedkoopste restaurants waar verder alleen studenten kwamen en leerden rose drinken en groene olijven eten.

We kregen een lift naar Cadaqués van twee studenten. Ze klapten een bank naar voren en lieten ons achterin zitten. Zodra we de stad uit waren begonnen ze stevig te blowen. Wij verstonden geen woord van wat ze zeiden en begonnen ons steeds ongemakkelijker te voelen. ‘Chica! Chica!’ zei de bestuurder steeds maar weer, en dan wees hij op R. De ander vroeg haar iets dat wij niet begrepen. Hij haalde lachend zijn schouders op en gaf haar een vriendelijke klap op haar been. Verstijfd van angst zaten we op de achterbank. We hadden nooit in moeten stappen. Onze gastheren waren nu druk in gesprek en leken het vooral over R. te hebben. De bestuurder wees op het dashboardkastje waar de ander een grote priem uit viste. Hij wees nog een keer op R.’s benen en toonde haar grijnzend de priem. Ondertussen zaten ze samen te lachen. Knetterstoned inmiddels. Het was duidelijk dat ons laatste uur had geslagen. We reden nu op kleine weggetjes met nauwelijks nog verkeer. Bij een uitsparing naast de weg stopte de auto plotseling. R. kreeg nogmaals een tik op haar benen en werd gemaand opzij te gaan. De bijrijder nam de priem en stak die ergens achterin zijn stoel. Hij wrikte er een beetje mee, en schoof de stoel toen een heel stuk naar voren. ‘Legs!’ zei hij toen. ‘More legs for you!’

Ze hadden zich zorgen gemaakt of R. achterin wel genoeg beenruimte had.