Migraine

 

Bibian had jaren last van migraine. Eerst wilde ze er niet aan dat het meer was dan ‘gewoon’ hoofdpijn. Ze kreeg een aanval, was tot niets meer in staat, lag een hele dag in onze verduisterde slaapkamer met haar hoofd onder een kussen, maar het was geen migraine.

Uiteindelijk kon ze er niet meer omheen: ze had alle symptomen, ze gunde het zichzelf alleen niet. Ze stelde zich immers aan.

De dokter schreef haar zware medicijnen voor die goed hielpen, maar de aanvallen niet konden voorkomen.

Ook toen de diagnose ondubbelzinnig gesteld werd, ontkende ze wanneer ze weer een aanval had. Alsof ze zich er voor schaamde. Misschien is dat wel een van de symptomen. Nee hoor, het is gewoon hoofdpijn. Ik neem wel een Ibuprofen-netje.

Dat hielp natuurlijk niet, en pas als ze echt niet meer wist waar ze het moest zoeken van ellende, gaf ze toe dat het misschien toch migraine was.

Het zou een ‘hormoongerelateerde’ kwaal zijn, lazen wij op het net. Bibian stopte met de pil, was een tijdje geen Microgynon Girl meer. Het leek even iets uit te maken. Tot de aanvallen weer in alle hevigheid inzetten.

Grote doses vitamine C zouden helpen; ook tegen kanker trouwens.

Mij begon het op te vallen dat elke keer als Bibian’s ouders contact opnamen, dit meestal met een stevige aanval gepaard ging. Bibian ontkende dat het er iets mee te maken had. Bovendien had ze helemaal geen migraine. Hoofdpijn was het.

Ze wilde van de pil af, dat was de boosdoener. Ik moest me maar laten steriliseren. Daar had ik niet zo’n zin in. Ik was er toe bereid, maar niet van harte. Ik praatte wat met vrienden. De een zei dat het niets voorstelde, de ander wilde er niet van horen. Voor de een maakte het niets uit, de ander zag het als een inbreuk op zijn manlijkheid.

Ik geloof dat mijn enige voorbehoud bestond uit weemoed iets voorgoed af te sluiten: de mogelijkheid nog meer lieve, schattige kindjes te kunnen maken. Aan de andere kant hadden we er drie, was ons gezin compleet, en wilde ik helemaal geen kinderen meer. Ik geloof niet dat ik mezelf ooit nog luiers zie verschonen, behalve dan in het weekeinde bij mijn toekomstige kleinkinderen.

De gedachte schoot me door het hoofd dat ik misschien ooit weduwnaar zou zijn, en dan met een jonge vrouw zou moeten hertrouwen die kinderen zou eisen. Bibian werd woedend. Begrijpelijk. Terecht.

Ik maakte een afspraak en belde af. Bibian snapte het wel. Ik had nog een beetje tijd nodig.

Ik maakte een nieuwe afspraak. Voor alle zekerheid ging Bibian deze keer mee. Een verpleegster kwam mij halen; of mijn vrouw er misschien bij wilde blijven? Dat wilde ze wel. De dokter was een vrouw, ik was duidelijk in de minderheid, het had ook wel iets gezelligs.

Het enige vervelende was de verdoving: een injectie in de zaadleider, niet aangenaam. Daarna viel het allemaal reuze mee. Klein sneetje, zaadleider naar buiten getrokken (beetje gek gevoel, maar niet pijnlijk), knip! Ene eindje met een draadje afgebonden, andere eindje dichtgebrand. En dan aan de andere kant nog een keer. Ik ben de rest van de dag in bed gaan liggen, maar dat was eigenlijk overdreven.

Ik heb er nooit spijt van gehad. Zelfs niet toen bleek dat Bibian nog steeds migraine aanvallen kreeg. Dat het misschien toch meer ouder-gerelateerd was, al bleef ze dat ontkennen.

Maar ik heb drie prachtige kinderen, en de rest is hubris. Klaar. Uit.