Publiek

Vriendin S. vroeg mij of ik al negatieve reacties had gehad op mijn ‘in de publiciteit treden’ met mijn verdriet over de dood van Bibian. Zij bedoelde daarmee – denk ik - niet zozeer vanwege de kwaliteit, of juist het gebrek daaraan van mijn schrijverij, alswel vanwege de mogelijke onkiesheid van het ‘uitventen’ van mijn leed. Hoewel ik een beetje schrok van de directheid van haar vraag, heb ik daar natuurlijk wel over nagedacht. Death sells, was al eerder het laconieke commentaar van een bevriend kroegbaas, toen ik trots vertelde dat Bibian een eigen etalage in de Amsterdamse Athenaeum boekhandel had gekregen.

Niet dat ik wakker lig van kritiek, uitgesproken of onuitgesproken, net zomin als ik me laat afleiden door complimentjes. Ik probeer mijn eigen koers te varen, en uit alle reacties de steekhoudende te filteren.

Ik probeer me soms voor te stellen wat Bibian ervan gevonden zou hebben, en ik denk dat zij niet altijd dezelfde keuzes zou hebben gemaakt als ik in wat je wel of niet ‘naar buiten’ zou moeten brengen. Toen zij leefde waren we het ook niet altijd over alles eens; hadden we soms stevige meningsverschillen, met name over we hoe we ons wilden presenteren in wat we deden.

Wel hebben we van het begin van Bibian’s diagnose een soort openheid nagestreefd die ik als positief en verhelderend heb ervaren. Wij maakten daarbij enthousiast gebruik van de nieuwe Sociale Media, zonder ons echt de impact en de reikwijdte te realiseren. Ik heb geen idee hoe ik hier over jaren op terug zal kijken.

Mijn eigen vader schreef een boek over zijn ziekte - hij had prostaatkanker - maar viel daarmee nauwelijks op. Kennelijk had ook hij de behoefte naar buiten te treden met wat hem overkwam. In zijn tijd bestond nog niet de mogelijkheid dit op het internet te doen door middel van een blog. Volgens mijn vader die graag koketteerde met zijn conservatisme was het internet een modegril die snel weer voorbij zou zijn. Een computer kwam er bij hem niet in. 

Ik bezit geen boek met richtlijnen voor weduwnaars en doe dus maar wat. Er komt veel op me af. Ik moet voortdurend keuzes te maken waar ik wel of niet op in wil gaan. Ik hoop vooral dat het me ergens brengen zal. Ik ontmoet nieuwe mensen, doe dingen die ik niet gedacht had ooit te zullen doen, en ik kan niet ontkennen dat ik dat als leuk en spannend ervaar.

Ik vind het niet vervelend om voor de radio of op film uit te leggen wat mij bezielt; het helpt me dat voor mezelf duidelijker te krijgen.

Ik wil verder met mijn leven, noodgedwongen zonder Bibian, en ik denk dat dat alleen kan als ik mij ook openstel voor wat mij aangeboden wordt. En als ik daarbij dan ook nog een paar eigen liedjes mag komen zingen, sla ik dat niet af.