zondag 12 augustus 2012

Zondag


Ik fietste langs de 
smetteloze blanke
voortuintjes
van morgen te koop staande 
villa's,
onder cumuli en streepwolken
ingehaald door zondag's
uitgelaten wielerbond publiek
nog nadruipend van de 
zonnesmeer,
rijdende frituur,
wees gegroet en vervloekt,
vlug aan de kant jongens,
voor die norse kerels
op hun grote trekkers,
nergens klinkt hier nog muziek
behalve te luid uit autoradio's
van uitgesproken
tweeverdieners.

Een dooie vogel van onbestemde 
vederdracht
benam mij plots de adem.
Weten jullie dan niet,
schreeuwde ik onhoorbaar
tegen wie maar horen wilde,
maar vooral
tegen de kille roerloze zon,
tijdverdeler en heler,
ja, ja, dat zal wel,
ik wil het niet, ik wil haar terug!
Alles! Niets!
Klootzakken!
Geef terug!
Ik ging onder
en kwam weer boven.

6 opmerkingen:

  1. jezus Klaas, wow...................wat raak jij/jullie. Onvoorstelbaar.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. KLAAS!

    na je naam getypt te hebben
    lang stilgezeten.
    na zulke mooie rake woorden
    is elk woord verkeerd/bombastisch
    ik ben een LOTGENOOT
    elk woord snijdt (hout)

    wat KAN je dat zeg!
    i'm impressed.

    m

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een verscheurd hart kan hard huilen, in stilte.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. in stilte
    kijken wij mee
    hoe je doet
    en gaat
    verscheurd verdriet

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Klaas,

    ik herken dat, dat geluidloze huilen.
    een verscheurend verlies, een mens wordt daar zo moedeloos en krachteloos van.
    Het gemis dat alsmaar zwaarder wordt met het verstrijken van de tijd...
    Ik wou dat ik kon zeggen dat het beter wordt.
    Neen, een mens kan alles leren, zelfs leren leven met het zielsverminkende verlies van een geliefde.

    Een warme omhelzing uit Sint-Niklaas,

    liefs, Hilde

    BeantwoordenVerwijderen