woensdag 29 augustus 2012

Pillendoos

 
In 1989 schreef ik mijn eerste ‘grote’ compositie, de kameropera ‘Where the cross is made’ naar een toneelstuk van Eugene O’Neill. Het stuk werd uitgevoerd op een schip, de logger Azart, dat nog altijd - tegenwoordig onder de naam ‘Ship of Fools’ - de wereldzeeën bevaart in een poging met muziek en theater de volkeren te verbroederen.
Tenor Bert Luttjeboer vertolkte de rol van dr. Higgins en deed dat met verve. Ik mocht hem graag en toen hij kort na afloop van het project aan aids bleek te lijden – waar je in die tijd nog aan dood ging – melde ik me zonder meer aan als buddy. Dat betekende dat ik twee keer in de week, op vaste tijden, licht huishoudelijk werk deed en hem gezelschap hield in zijn woning aan de Bloemgracht. Daar zag ik ook voor het eerst een pillendoos. Bert moest gigantische hoeveelheden medicijnen verstouwen, die allemaal keurig gerangschikt op dag en uur in vakjes voor hem klaarlagen. Zonder morren spoelde hij handenvol pillen weg met water of limonade. Toen we het er een keer over hadden moest hij lang naar het juiste woord zoeken; door de ziekte, of misschien wel door de medicijnen leed hij aan afasie. ‘Ik heb...’ stamelde hij, ‘ik heb...’ Hij keek me met grote ogen aan. Ik zag hem zoeken naar omwegen en synoniemen voor wat hij me probeerde te vertellen. ‘Ik heb een... een enorme... Pillenslikdiscipline!’ schreeuwde hij. We schoten allebei in de lach. Bert heeft het niet gered. Het was nog net voor de cocktail die ze tegenwoordig hebben.
Bibian had ook zo’n doos voor haar pillen. Elke zondag vulde ze die netjes voor de hele week. En ook zij slikte haar medicijnen zonder morren, uiterst gedisciplineerd. Het ene medicijn diende om de bijwerkingen van het andere te onderdrukken, en ga zo maar door. Vooral palliatief: pijnbestrijding. Toen Bibian zieker werd wisselden de medicijnen elkaar in steeds hoger tempo af. Als het ene niets deed was er altijd wel een alternatief dat wellicht betere perspectieven bood. Bezorgers van de apotheek kwamen op het laatst bijna dagelijks bij ons aan de deur met nieuwe ladingen pillen, drankjes en ampullen. Ondertussen krepeerde Bibian van de pijn of was ze ver weg in een morfine waas. De ochtend na haar dood ben ik alle resterende medicijnen meteen terug gaan brengen. Ik kon de aanblik van al die doosjes met doordrukstrips niet meer verdragen. Twee king-size boodschappentassen vol. Enige dagen later ontving ik – met gemengde gevoelens - een handgeschreven condoleance kaart van de apotheek.
  





2 opmerkingen:

  1. je bent afgevallen
    aan de foto te zien
    je moet goed eten
    mensen vragen zich af
    hoe je dit allemaal kunt
    die rode draad van het leven
    maar een goed mens
    recht zoals jij je rug
    en gaat door
    ook na de dood
    van de liefde van je leven
    hoe moeilijk dat ook is
    je hebt door alles
    wat je al hebt meegemaakt en gezien
    een goede leerschool gehad
    en dat komt je nu van pas
    wij lezers kunnen je alleen steunen
    in het onpeilbaar verdriet

    BeantwoordenVerwijderen