Een van de eerste dingen die ik voor Bibian
kocht in mijn pogingen indruk op haar te maken, was oorbellen. Geen gouden,
zoals je die bij Surinaamse juweliers vindt, daar hield ze niet van – en ik ook
niet trouwens – maar altijd van zilver. Niet groot en protserig, maar van
simpel, sierlijk smeedwerk, met of zonder een druppel Onyx of Lapis Lazuli. Die
allereerste oorbelletjes zijn er nog steeds, in een rood fluwelen Antwerps
juwelenzakje in een kast in de slaapkamer.
In de jaren daarna heb ik nog vele oorbellen
voor Bibian gekocht. Op elke vakantie wel één of meerdere paren, maar ook in
Amsterdam, vaak bij de Headshop, een hele ‘foute’ toeristenwinkel in de
Damstraat waar ze toch wel mooie bellen verkopen.
Oorbellen en bloemen zijn wat mij betreft
ideale ‘tussendoor’ kadootjes.
Ook Lulu had al jong een fascinatie voor
bellen en wilde gaatjes. Toen ze vijf werd nam ik haar mee naar een chique
juwelier in de Cornelis Schuyt. Mij werd gemaand haar stevig vast te houden.
Toen de man hoofdschuddend en met onvaste hand een gaatje wilde gaan schieten
zag Lulu er vanaf. Ik ben meteen met haar naar een juwelier bij de Albert Cuypmarkt gefietst waar een stevige Surinaamse matrone Lulu meer vertrouwen
inboezemde. Ze gaf geen kik, niet links en niet rechts, koos voor roze
bloemetjes en verklaarde dat ze over een jaar pas ‘echte’ hangers wilde. Die
waren nu immers nog te zwaar voor haar kleine oortjes.
Kort voor Bibian dood ging heb ik met vriendin
E. de kleren uitgezocht om haar in te begraven. Daar hoorde de fraaie Oekraïnse
handgeborduurde blouse bij - waarvan Bibian eerst dacht dat het een lijkwade
was, en die dat nu ook zou worden. Maar natuurlijk ook oorbellen.
Ik koos het paar dat ik zelf altijd het
mooiste vond. Toen Bibian stierf hebben we haar gewassen en aangekleed; wat
vroeger afleggen heette. De jongens hielden zich groot en keken van een
afstandje toe. Lulu, klein en dapper als ze is, kwam ons al snel helpen. Ze was
het eens met mijn keuze en stond erop dat zij mama haar oorbellen in zou doen.
En zo is het ook gegaan: met vaste hand duwde ze de hangers door de gaatjes en
zette daarna de vleugeltjes erop.
Ik verwacht niet dat ze hier een trauma aan
over gaat houden. Lulu houdt gewoon erg van oorbellen en vond het daarom
belangrijk dat Bibian ze in zou hebben in haar kist.
Respect voor de manier waarop jij je kinderen hebt betrokken in de verzorging van Bibian na haar sterven. Voor het rouwverwerkingsproces (zoals ze dat zo mooi noemen)erg goed voor de kinderen. Hier kun je met een heel goed gevoel op terug zien Klaas.
BeantwoordenVerwijderengeweldig hoe je dat hebt gedaan
BeantwoordenVerwijderenik durfde niet
nog bij mijn moeder
nog bij mijn vader
nu heb ik er spijt van
met verbijstering
BeantwoordenVerwijderenheb ik het stuk van bibian
gelezen over haar moeder
pandarosa
hoe is het mogelijk
dat iemand zoooooooooo kan zijn
en nog wel een eigen moeder
haar eigen kind
alles wat over haar ouders
door jullie is geschreven
verdiend absoluut
geen schoonheidsprijs
bedoel natuurlijk
die ouders
hoe verzin je het
ben een stiefmoeder
ik hoop een lieve
en een lieve oma
aan zo een iemand
is het woord oma niet besteed
heb er geen woorden voor
ben helemaal ontdaan
lijkt mijn schoonmoeder wel
altijd alleen maar
aan zich zelf denken
getver
koester je netwerk/vrienden
ik vindt dat je het
fantastisch doet
carpe diem respect
Lieve Klaas,
BeantwoordenVerwijderenWat dapper van Lulu, en je hebt gelijk, voor haar was het gewoon belangrijk dat Bibian haar mooie oorbellen zou dragen. Jullie hebben dat zo goed gedaan en zijn zo moedig geweest, daar zijn geen woorden voor te vinden. Veel liefs, ook voor de kinderen!
Raga
Lieve Klaas,
BeantwoordenVerwijderenHier zal Lulu zeker geen trauma aan overhouden, maar eerder de fijne herinnering dat zij mee mocht helpen haar mama mooi te maken voor de laatste keer. Heb zelf mijn moeder "verloren" op jonge leeftijd en toen werd ik nergens bij betrokken. Dat geeft pas een trauma.
Zo fijn om te lezen dat jij de kinderen overal bij betrekt.
Liefs
Wat lief van Lulu...
BeantwoordenVerwijderenWat lief van jou...
Mirjam
Je kon geen betere beslissing nemen dan Lulu dit te laten doen, wat prachtig... tranen rollen over mijn wangen, wat een lief dapper meisje....wat fijn voor Bibian dat het zo gegaan is!! petje af voor al jouw "op gevoel" keuzes.
BeantwoordenVerwijderen