dinsdag 7 augustus 2012

Nalatenschap


Hoe pak je je leven weer op als je maatje er niet meer is. Wanneer ik muziek opzet: Bibian; als ik sta te koken: Bibian. Wanneer ik mijn laptop openklap om het maar eens op te schrijven en mijn browser ‘outdated’ blijkt en het me niet lukt de nieuwe versie aan de praat te krijgen: Bibian.
Ik zal moeten leren wat ik het allermoeilijkste vind: hulp vragen. In mijn eentje ga ik het niet redden. En met mij alleen is er voor de kinderen ook niets aan.
Ze moeten het huis nu delen met een verstrooide vijftiger met een milde vorm van Asperger die niet echt openstaat voor Minecraft en Dubstep, naar opera luistert, van Johnny Cash en The Beatles houdt, geen duidelijk beroep heeft (wat doet je vader? Nou… ehhh… hij schrijft geloof ik een opera… geeft les in iets vaags in Groningen of zo, en hij speelt wel eens ergens gitaar…) en die eigenlijk het gelukkigst was in zijn rol als ‘de man van’.
Onze levens waren zo verstrengeld geraakt. Ooit spraken we af elkaar wat meer ruimte te gunnen en ook eens los van elkaar dingen te ondernemen. In plaats daarvan zijn we nog veel meer dingen samen gaan doen maar leerden we elkaar meer ruimte te geven binnen alle plannen en projecten. Accepteren dat het niet zo belangrijk is of we iets linksom om rechtsom deden, als we er allebei maar plezier aan beleefden. Daarvoor heb je dan wel vertrouwen nodig. (het helpt natuurlijk ook als je een beetje van elkaar houdt)
Nu zal ik moeten leren op mezelf te vertrouwen en voor de kinderen een glorieuze dubbelrol te vervullen.
Ik heb ook nogal een nalatenschap te beheren (in immateriƫle zin, wel te verstaan), en misschien is dat ook wel een mooi vertrekpunt: eerst maar eens zorgen dat onze kinderen, onze liedjes, filmpjes en verhalen goed terecht komen en hun weg vinden in de wereld.

9 opmerkingen:

  1. Natuurlijk gaat het leven door, vooral als er ook nog kinderen zijn, maar je kunt inderdaad hier en daar wel wat hulp gebruiken. Bovendien heb je ruimte nodig om met jezelf verder te kunnen, zonder Bibian. Het is niet zomaar een knop omdraaien, maar een hele nieuwe toonsoort zelf uit te vinden. Eerst leven met die rauwe pijn en het schrijnend missen. Daarna komt er meer ruimte voor het NU zonder haar. Och, Klaas, rouwen is een hele taak op zich. Ik wens je alle sterkte en als ik in de buurt zou wonen zou ik je graag mijn hulp aanbieden. Blijf vooral schrijven, voor jezelf en je kinderen, voor Bibian, en voor andere mensen die zo een blik krijgen op wat ziekte en doodteweeg kan brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is hartstikke moedig om hulp te durven vragen !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. aanvaard hulp
    alleen van mensen die je echt vertrouwd
    zodat je soms even...............
    tijd voor jezelf hebt,neemt...........
    want je kan het
    het zal moeilijk zijn
    maar niettttttttt onmogelijk
    zou nog veel meer willen zeggen
    doe het niet
    want je kan het

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je hebt ook vaders en die zijn managers of weet ik veel iets anders belangrijks en die werken 50-60 uur in de week en zien hun kinderen amper. Die hebben geen tijd om met hun kinderen in de regen te bbqen, voor ze te koken, films met ze te kijken of al die andere dagelijkse dingen met ze te doen. Dus dan liever een vader die iets vaags doet maar die er wel voor zijn kroost is. Juist in een tijd dat jullie zo'n groot verlies voor jullie kiezen hebben gekregen en alle vier een beetje "als een gewond vogeltje aan de kant liggen". Dan is er toch die vader vogel die zorgzaam zijn vleugels om zijn kroost vouwt. Dus Klaas ik neem mijn petje diep voor je af! Je bent een geweldige vader! En een geweldige schrijver. Dat ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Natuurlijk is Bibian nu nog in alles aanwezig. En dat is goed. Vraag aan je kids "hoe zou mama dat doen?" of "hoe deed mama dat?" En doe de dingen zoals de kinderen zeggen dat mama ze deed.
    Laat Bibian gewoon nog met alles meedoen en aanwezig zijn. Jullie culturele erfenis beheren is een goed ding.
    En vertel hoe fijn jullie het hadden.

    Missen doet echt lichamelijk zeer. Pijn in je hart. Letterlijk.
    Het gaat je lukken, Klaas!

    Heee, die kip was tof, maar pizza kan ook, hoor. En een patatje halen is voor kids niet echt een straf.
    Kom op, Bibian kijkt naar beneden! En jij zwaait naar haar en roept dat de jongste ineens vegetarier is geworden. Moet ze vast lachen.

    Klaas, ciao

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Of je nou wilt of niet...... Je moet..... Er kijkt er een op je neer en je bent het verplicht om er wat moois van te maken. Verplicht aan haar, aan jezelf en bovenal aan je kids. Je bent het verplicht. Maar wat is het godverdomme vreselijk. En wat is het hard en meedogenloos. Ik ken het. Ik was meteen meisje af. De luchtigheid voor altijd vervlogen. Ik ben een lezer, al een tijd. Ik heb nooit gereageerd omdat ik het te heftig vond. Maar waar hebben we het over.... wat jij nu doormaakt is heftigheid in het kwadraat. En dan te bedenken dat je er nog niet bent. De hevigheid van het verlies is allesomvattend. Elke dag een millimeter vooruit is een mooi streven. Meer hoeft het niet te zijn. Want heel veel millimeters worden uiteindelijk ook centimeters. Het duurt wat lang maar ze verdient het toch ook dat jullie haar missen. Ze is per slot van rekening niet zomaar even bij jullie geweest. Ik ben twee jaar verder..... ik leef weer...... met een gapend gat ergens in mij.... steeds minder zichtbaar voor de buitenwereld. De te zichtbaarder voor mijzelf. Maar ik kon en kan het ook. Dus niets is onmogelijk. Je doet straks weer mee. Maar nu nog even, volledig begrijpelijk, misschien nog even niet zo goed.

    Mijn vader moest het ook ooit.... heel lang geleden... ik was nog jong. Het was een aanfluiting. Hij bakte er niets van.... maar hij deed het met liefde. Overlopend van liefde voor zijn kinderen. Het was behelpen. Maar wat heeft hij het op zijn manier fantastisch gedaan. Nu begrijp ik het nog beter dan toen. Hij was mijn vader en mijn moeder. Maar wat ben ik dankbaar dat er liefde was en is. Hij heeft het met vallen en opstaan geweldig goed gedaan. Toen zag ik het wat minder, nu des te meer. En die hulptroepen, die hadden we ECHT hard nodig. Zowel praktisch als emotioneel. Want mij pa bakte er niet zo veel van. Niet uit onwil maar uit onmacht. Ik heb er geen trauma aan overgehouden. Wel een fantastische band en een enorme liefde voor mijn geweldige held... mijn vader.

    Klaas, succes!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. zie daar heel herkenbaar
    je moettttttttt inderdaad
    iedereen leeft met je mee
    er zijn veel meer mensen
    met een goed hart
    die het zelfde hebben meegemaakt
    in het kwadraat
    ennnnnnnnn ze zij er nog
    net als bovenstaand
    het is een harde levensles
    mijn vader miste zijn vrouw
    ik mijn moeder
    gelijk kind af
    ook heel jong
    veel te jong
    maaaaaar mijn vader
    heeft het heel goed gedaan
    hij is er jammer genoeg niet meer
    heus klaas iedereen
    sleept je er doorheen
    die hulp hadden wij
    jammer genoeg niet
    dus aanvaard die hulp
    hoe klein ook
    dat maakt het leven
    een beetje dragelijk

    BeantwoordenVerwijderen
  8. http://www.youtube.com/embed/DzdDf9hKfJw?rel=0
    voor een rustig moment

    BeantwoordenVerwijderen