Meer

 

Hoe gaat het met je? is een vraag die mij veel gesteld wordt. Moeilijk te zeggen.

Op een soort van elementair menselijk niveau geloof ik dat het wel goed gaat. Ik sta op, kleed me aan, ontbijt met de kinderen, geef antwoord als me iets gevraagd wordt en sla geen wartaal uit. Ik was me, scheer me, drink niet te veel, doe een beetje aan lichaamsbeweging. Ik geniet van de kinderen en vind het heerlijk om hier in Meerle, waar wij nu al twee weken verblijven, in de zon te zitten. Beetje dromen, beetje lezen. Soms komt er iemand langs.

Maar hoe het wezenlijk met me gaat zou ik eigenlijk niet weten. Ik denk wel redelijk, maar ben tegelijk bang dat ik misschien iets over het hoofd zie.

Bibian ontbreekt heel erg in alles wat ik doe, merk ik; of ik laat haar niet toe, ik weet het niet zo goed.

Vriendin K. zegt dat dit heel normaal is. Je lichaam weet precies wat jij aan kunt, en de rest verstopt het voor je tot je er wel aan toe bent.

Toch weet ik best wat het voor me verbergt. Het is voordurend aanwezig in de periferie van mijn gedachten, en als ik er voor ga zitten overspoelt het me. Het is een groot donker meer van onpijlbare diepte.

Ik zit aan de rand op een redelijk aangenaam kiezelstrandje waar ik best nog wel even mag blijven zitten. De overkant is duister en onbestemd. Het water troebel.

Ik weet dat ik er doorheen moet. Er is geen weg terug en ik vertrouw er ook wel op dat ik – als het zover is - de overkant zal bereiken en dat er daar nog van alles voor me in het verschiet ligt. Maar ik wacht nog. Ik kan het nog niet, ben er nog niet aan toe.

Verdriet komt in golven en het kondigt zich niet altijd even netjes aan. Als het komt probeer ik me niet te verzetten en me er aan over te geven. Als een grote beker laxeermiddel: binnen is binnen.

Ik weet dat als het nog iets worden moet met mij, dat ik dan geen keus heb. Ik moet het aangaan, erdoorheen. Ik moet het tot de laatste druppel leegdrinken.

Hier in Meerle is Bibian’s afwezigheid op een vreemde manier nog wel te accepteren. Ze is er gewoon ‘even’ niet. Ze is namelijk thuis of ergens anders. Voor ons eigen bestwil heeft ze ons op een korte vakantie gestuurd.

Maar ik merk dat ik wel erg opzie tegen thuiskomen. Hoe het zal zijn om straks zonder Bibian te leven in een huis dat nog natrilt van haar verpletterende aanwezigheid. 

Nu heb ik nog vakantie. Een zonvakantie in het Koninkrijk der Belgen.