zaterdag 11 augustus 2012

Hoogtevrees

Toen Valentijn tien jaar werd ben ik een paar dagen met hem naar Parijs geweest. Dat hadden Bibian en ik zo afgesproken. Wanneer een van de kinderen tien jaar werd zouden ze met één van ons een paar dagen naar een Europese hoofdstad naar keuze gaan. Valentijn was de eerste en koos Parijs.
We reisden met de TGV en bleken bij aankomst een prettig hotel geboekt te hebben, niet ver van Montmartre en de Sacré-Cœur
Voor Valentijn was Parijs vooral een bezoek aan de Eiffeltoren die enorm tot zijn verbeelding sprak. Hij had er thuis van alles over opgezocht en hield niet op mij over het lelijke stalen ding te onderrichten.
‘Hoe hoog denk jij dat de Eiffeltoren is papa?’
‘Hmm weet niet.’
‘317 meter! En je kunt helemaal naar de top!’
En dat was nou precies wat mij zorgen baarde; ik realiseerde mij dat ik er niet onder uit zou komen met Valentijn het ding te bestijgen, maar... ik heb vreselijke, verschrikkelijke en verlammende hoogtevrees. Ik had me voorgenomen me er overheen te zetten, geen laffe smoesjes te zullen verzinnen, mij een man te betonen en met mijn oudste zoon helemaal mee naar boven te gaan. Het leek mij het beste dit dan ook maar meteen de eerste dag te doen.
Een bevriend psychiater had mij hier iets interessants over verteld dat mij een beetje hoop gaf, het leek in elk geval de moeite van het uitproberen waard: hoogtevrees komt in golven. Als je er vreselijke last van hebt moet je gewoon even wachten tot het zakt. Het piekt en dan daalt het weer. Kennelijk zitten er zekeringen in je hersens om bepaalde ongewenste emoties binnen de perken te houden.
En inderdaad, toen ik met Valentijn hoog in de toren (niet op de top, want die bleek – de Heer zij geloofd en geprezen – wegens werkzaamheden gesloten) op een veel te smal houten platform stond merkte ik dat de blinde paniek na een tijdje afnam. Ik durfde zelfs voorzichtig van het uitzicht te genieten en een fotootje van mijn trotse en gelukkige tienjarige Valentijn te maken.
En zo is het ook met verdriet, ontdek ik nu. Het komt in golven. Toen ik hier met de kinderen in Meerle aankwam kon ik het eerste halfuur alleen maar onbedaarlijk janken. We waren hier zo ontzettend gelukkig met elkaar de afgelopen veel te korte maanden.
Al die prachtige liedjes die we hier schreven en opnamen hingen nog in de lucht.
De kinderen keken mij verbaasd aan: we gingen toch op vakantie?
Maar daarna zakte het weer. Ik ging mijn koffer uitpakken, eten maken, over tot de dingen van de dag.
Af en toe krijg ik het weer even te kwaad. Eigenlijk helemaal geen onaangenaam gevoel.

5 opmerkingen:

  1. je vaart mee
    op de golven van je emotie
    en draait op je routine
    voor de dingen van alledag
    nu bevindt je je nog
    in het oog van een orkaan
    op zee
    maar de golven zullen kleiner
    en kleiner worden
    totdat er een juiste balans
    en evenwicht is
    toch zal het nooit meer
    helemaal het zelfde worden
    alles zo zonder golven
    maar na die tijd
    zul je terug denken
    je hebt het toch maar gedaan
    zo in je eentje
    carpe diem, petje af

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Door je kinderen heb je weinig keus, je moet door. Dat is goed, maar ook de golven verdriet moeten hun plaats krijgen. Je doet het geweldig, denk ik. Wat zou Bibian trots op je zijn!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat prachtig omschreven, ik leef met jullie (jou) mee!!! Barbara

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Klaas wat kun jij toch prachtig schrijven. Dank voor je verhaal over de Eiffeltoren, want over 2 weken gaan wij naar Parijs en moet ook ik er aan geloven om dat ding op te gaan. En ook ik heb afschuwelijke hoogtevrees, maar voel me nu gesterkt door jouw verhaal en ga heel dapper zijn daar in Parijs. En ik zal aan jou en je kinderen denken! Lieve groet, Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen